Çocuklar Neden Ağlar?
Etrafımıza baktığımızda ağlayan birçok çocuk olduğunu görürüz ve bu çocukların ağlamalarından toplum olarak rahatsız oluruz. Ne yapıp edip çocuğu susturmaya çalışırız ancak buzdağının görünmeyen yüzünü görmezlikten geliriz.
Peki; çocuğumuz ağladığında ne yapmalıyız?
Hepimizin çocukluğumuzda ağlamasına yeterince izin verilmemiştir. Çocukluk acılarımızın etkilerini ağlayarak iyileştirmeye çalıştıkça; iyi niyetli belki de yanlış bilgilendirilmiş anne ve babalarımız dikkatimizi dağıtmış; azarlamış; cezalandırmış ya da bu durumu görmezlikten gelmiştir. Bazılarımız “tamam tamam ağlama artık!” diyerek; bazılarımız ise “ağlamaya devam edersen ben sana ne yapacağımı biliyorum!” gibi cümlelerle susturulmuşuzdur. Bazı aileler ise ağlamasın diye dikkatini dağıtmak için çocuklarının ellerine oyuncak ya da yiyecek tutuşturmaya çalışır. Çocuğun eline yiyecek tutuşturulması ile çocuğa verilen mesaj şudur; “Güvendiğim kişi bana yiyecek veriyorsa bu benim kendimi iyi hissetmemi sağlayacaktır.” anlamında yorumlayacaktır. Çoğu yetişkinin morali bozulduğunda yemek yemeğe başlamasının temelinde hep bu gerçek yatmaktadır. Sık karşılaşılan vakalardan bir tanesi de çocuk ağladığında odasına gönderilmesidir. Bu yaklaşım çoğu aile için çocuğun kötü bir davranış sergilediği ve bunun karşılığında cezalandırılması anlamına gelmektedir. Yani ağladığımızda ceza; ağlamadığımız da ise övgü almışızdır. Yani ödüllendirilmişizdir. Kültürümüzde özellikle erkek çocukların ağlaması; kız çocuklara oranla daha az kabul görmektedir. Ağlayan erkek genellikle alay edilip “Kız gibi ne ağlıyorsun!” söylemleriyle karşılaşır. Erkeklerin duygularını ifade etmesi engellenip erkek gibi davranmaları beklenir. Bunun sonucunda bazı erkekler yıllarca gözyaşı dökemezler. Belki de erkeklerin strese bağlı hastalıklara daha yatkın olması ve kadınlara oranla erkeklerin erken yaşta yaşamlarını yitirmesinin önemli nedenlerinden biridir.
Hepimiz ağlamanın kabul edilmediği bir toplumda yaşamaktayız. Anne ve babaların bu duyguların yaşanmasında bilerek veya bilmeyerek etkileşimi söz konusudur. Böylelikle hayat çocuklara gözyaşlarını tutmayı; duygularını ket vurmayı öğretmiştir. Tıpkı anne ve babalarımızın bizlere yaptığı gibi bizler de çocuklarımızın ağlamalarını engellemeye çalışıyoruz. Bizim kendimizi ifade etme hakkımız elimizden alınsa da çocuklarımızın kendini ifade etme hakkını neden elinden alalım ki.
Çocuklar niçin önemsiz nedenlerle ağlar ve öfkelenir?
Genellikle ağlama ya da öfke nöbetlerinin süresi ve yoğunluğu bu patlamalara neden olan durumun açıklanamayacak bir hal alır.Küçük bir kız çizdiği resmini bulamadığında yarım saat boyunca ağlayabilir.Bu tür durumların nedeni; çocukların birikmiş duygularını boşaltmak için küçük bahaneler kullanmalarıdır. Çocuğun gerçek ihtiyaçlarının dikkate alınmadığı ve istediğini alamadığı çok sayıda olay için öfkelenmesinin ve ağlamasının bahanesidir.
Çocuğumuz ağladığında nasıl yaklaşmalıyız?
Çocuklarımız ağlarken onlara “Şu anda gerçekten üzgünsün; değil mi?” sorusuyla empati kurulup hissettiklerini hafifletebiliriz. Tercihiniz bir şey söylememek de olabilir hiçbir sakıncası yoktur. Gereken tek şey çocuğunuzu izleyerek ve dinleyerek ona ilgi gösterdiğinizi; yüz ifadenizle sevginizi çocuğunuza iletmektir. Ağlayarak gerilimini boşaltma ihtiyacı hisseden bebekleri kucakta tutmak anne ve çocuk arasında güvenli bir bağ kurması açısından önemlidir. Bebeklik döneminde kurulan bu bağ ilerleyen yaşlarda çocuk her ağladığında kucağa alınmasına gerek kalmayacaktır. Çocuğunuz ağladığında ağlamanın nedeni hayal kırıklığı ya da bu durumdan kaynaklanan başka bir acıysa tek yapılması gereken çocuğunuzun acısını anladığınızı belirtip duygularını kabul etmektir.
Peki; çocuğumuz ağladığında ne yapmalıyız?
Hepimizin çocukluğumuzda ağlamasına yeterince izin verilmemiştir. Çocukluk acılarımızın etkilerini ağlayarak iyileştirmeye çalıştıkça; iyi niyetli belki de yanlış bilgilendirilmiş anne ve babalarımız dikkatimizi dağıtmış; azarlamış; cezalandırmış ya da bu durumu görmezlikten gelmiştir. Bazılarımız “tamam tamam ağlama artık!” diyerek; bazılarımız ise “ağlamaya devam edersen ben sana ne yapacağımı biliyorum!” gibi cümlelerle susturulmuşuzdur. Bazı aileler ise ağlamasın diye dikkatini dağıtmak için çocuklarının ellerine oyuncak ya da yiyecek tutuşturmaya çalışır. Çocuğun eline yiyecek tutuşturulması ile çocuğa verilen mesaj şudur; “Güvendiğim kişi bana yiyecek veriyorsa bu benim kendimi iyi hissetmemi sağlayacaktır.” anlamında yorumlayacaktır. Çoğu yetişkinin morali bozulduğunda yemek yemeğe başlamasının temelinde hep bu gerçek yatmaktadır. Sık karşılaşılan vakalardan bir tanesi de çocuk ağladığında odasına gönderilmesidir. Bu yaklaşım çoğu aile için çocuğun kötü bir davranış sergilediği ve bunun karşılığında cezalandırılması anlamına gelmektedir. Yani ağladığımızda ceza; ağlamadığımız da ise övgü almışızdır. Yani ödüllendirilmişizdir. Kültürümüzde özellikle erkek çocukların ağlaması; kız çocuklara oranla daha az kabul görmektedir. Ağlayan erkek genellikle alay edilip “Kız gibi ne ağlıyorsun!” söylemleriyle karşılaşır. Erkeklerin duygularını ifade etmesi engellenip erkek gibi davranmaları beklenir. Bunun sonucunda bazı erkekler yıllarca gözyaşı dökemezler. Belki de erkeklerin strese bağlı hastalıklara daha yatkın olması ve kadınlara oranla erkeklerin erken yaşta yaşamlarını yitirmesinin önemli nedenlerinden biridir.
Hepimiz ağlamanın kabul edilmediği bir toplumda yaşamaktayız. Anne ve babaların bu duyguların yaşanmasında bilerek veya bilmeyerek etkileşimi söz konusudur. Böylelikle hayat çocuklara gözyaşlarını tutmayı; duygularını ket vurmayı öğretmiştir. Tıpkı anne ve babalarımızın bizlere yaptığı gibi bizler de çocuklarımızın ağlamalarını engellemeye çalışıyoruz. Bizim kendimizi ifade etme hakkımız elimizden alınsa da çocuklarımızın kendini ifade etme hakkını neden elinden alalım ki.
Çocuklar niçin önemsiz nedenlerle ağlar ve öfkelenir?
Genellikle ağlama ya da öfke nöbetlerinin süresi ve yoğunluğu bu patlamalara neden olan durumun açıklanamayacak bir hal alır.Küçük bir kız çizdiği resmini bulamadığında yarım saat boyunca ağlayabilir.Bu tür durumların nedeni; çocukların birikmiş duygularını boşaltmak için küçük bahaneler kullanmalarıdır. Çocuğun gerçek ihtiyaçlarının dikkate alınmadığı ve istediğini alamadığı çok sayıda olay için öfkelenmesinin ve ağlamasının bahanesidir.
Çocuğumuz ağladığında nasıl yaklaşmalıyız?
Çocuklarımız ağlarken onlara “Şu anda gerçekten üzgünsün; değil mi?” sorusuyla empati kurulup hissettiklerini hafifletebiliriz. Tercihiniz bir şey söylememek de olabilir hiçbir sakıncası yoktur. Gereken tek şey çocuğunuzu izleyerek ve dinleyerek ona ilgi gösterdiğinizi; yüz ifadenizle sevginizi çocuğunuza iletmektir. Ağlayarak gerilimini boşaltma ihtiyacı hisseden bebekleri kucakta tutmak anne ve çocuk arasında güvenli bir bağ kurması açısından önemlidir. Bebeklik döneminde kurulan bu bağ ilerleyen yaşlarda çocuk her ağladığında kucağa alınmasına gerek kalmayacaktır. Çocuğunuz ağladığında ağlamanın nedeni hayal kırıklığı ya da bu durumdan kaynaklanan başka bir acıysa tek yapılması gereken çocuğunuzun acısını anladığınızı belirtip duygularını kabul etmektir.