Mutlu Olmak. Ama Nasıl?
MUTLU OLMAK. AMA NASIL ?
Hayattaki en temel gayelerimizden biridir mutlu olmak. Mutlu olmak için hep bir arayış ve çaba içerisinde gireriz. Çoğu vakit sahip olduğumuz imkanlar ve yeterliliklerimiz bizi tatmin etmez; hep bir şeylerin eksik olduğunu düşünürüz. Eksik olanı bulup onu kendimize entegre ederek tamamlanacağımızı ve mutlu olacağımızı var sayarız. Bu nedenle yeni hedefler koymaktan kendimizi alamayız. Bazen koyamadığımız hedefler; atamadığımız adımlar içimizde uhde olarak kalır ve bizi mutsuzluğa sürükler.
Gerçekten de gerçek bir mutluluğun olup olmadığı biraz felsefeye konu olan bir sorudur. Çoğu vakit bizim mutluluktan anladığımız; iyi hissetmemizi sağlayan hayata daha pozitif baka bilmemize imkan veren bir ruh halidir aslında. Bu ruh halini gün içerisinde veya hayatımız boyunca çoğu zaman yaşıyoruz. Bir yarışmayı kazanınca; sürpriz bir hediye alınca; değer verildiğimizi hissedince kendimiz mutlu hissediyoruz. Fakat bütün bunların süresi hayatımızın tümünü kaplamadığı veya etkileri kısa sürdüğünden dolayı elimizden kayıp gidiyor. Biz ise tekrardan onu yakalamak için peşi sıra koşuyoruz.
Bizim dışımızdan gelen etkilerle oluşan mutluluklar maalesef çok uzun soluklu olmuyor. Çoğu insan mutlu olmak için çok parası olması; iyi bir evlilik yapmış olması; iyi bir aileye sahip olması; özgüvenli olması gerektiği gibi şartlarla mutlu olacağını varsaymaktadır. Bu nedenle bunu elde etmek için ne yapılması gerekiyorsa onu yapar. Fakat bu eksik parçaları elde ettiği vakit yine de eskisi gibi tam olarak mutlu olamadığını görür. Buradaki temel hata kendisinin eksik ve yetersiz olduğunu yönelik inancıdır. Bugün çok zengin olup da çok mutsuz olan; çok iyi bir insanla evlenip onun kıymetini bilemeyen; çok iyi bir aileye sahip olup da yanlışlar yapan ve mutsuz olan bir dolu insan bulunmaktadır
Kişinin kendini olduğu gibi kabul etmesi eksikliklerini yeterliliklerini görmesi çok önemlidir. Hayatını mükemmeliyetçilik düzleminde yaşayan birinin mutlu olması çok zordur. Hiçbir insan mükemmel değildir. Her insanın güçlü ve zayıf yanları vardır. Çoğu vakit biz insanlara bakarken bizde az olan; eksikliğini hissettiğimiz noktaları odaklanırız. Çünkü onlar bizim daha fazla dikkatimizi çeker. Otomatik olarak “ O bende de olmalı” diye düşünürüz. Bu bakış açısı bizi bir arayışa ve çabaya götürür. Sonunda onu bir şekilde elde ederiz fakat bir müddet sonra o elde ettiğimiz özelliğin ışığı söner ve sıradanlaşır. Çünkü elde ettiklerimiz kendimizi olduğumuz gibi kabul etmemizi sağlamaz. Bu nedenle istenen etki oluşmaz.
Bir kişinin “Benim şartlarım imkanlarım bu; ben bu şartlarım ve imkanlarımı seviyorum ve kabul ediyorum” demesi çok önemlidir. Kendini olduğu gibi kabul etmesi; kendisinin iyi; güzel; doğru yönlerinin olduğunu görmesi gerekir. Çoğu vakit insanlar kendilerinde olan olumlu ve güzel yönleri göremezler. Kendisinde olan özellik ve imkanların herkeste olduğunu ve bu nedenle onların sıradan basit özellikler olduğuna yönelik inançları vardır. Bu inançlar kişinin hayata adapte olmasına engel olur. Hep bir şeyler yapması gerektiğini hissettirir. Bundan dolayı yeterliliklerini; imkanlarını göremezler. Şuan sahip olduğu imkan ve olanaklarını göremeyen biride hayata sıfırdan başlamış; yalnız; eksik; yetersiz olarak kendini görür ve dolayısıyla başarısız ve mutsuz olur. Bu nedenle kişinin kendi yeterliklerini görmesi ve kabul etmesi çok önemlidir. Bu kabul olduktan sonra kişi hayata daha reel bakacak ve daha doğru kararlar almış olacaktır. Böyle bir bakış açısı o kişinin daha mutlu olmasına imkanda verecektir.
Eflatun un çok güzel bir sözü vardır “önemli olan hayatta en çok şeye sahip olmak değil en az şeye ihtiyaç duymaktır” kişi varlığıyla yani kendisi ile varoluşuyla yetindiği oranda daha mutlu ve daha huzurlu olacaktır olacaktır.
Hayattaki en temel gayelerimizden biridir mutlu olmak. Mutlu olmak için hep bir arayış ve çaba içerisinde gireriz. Çoğu vakit sahip olduğumuz imkanlar ve yeterliliklerimiz bizi tatmin etmez; hep bir şeylerin eksik olduğunu düşünürüz. Eksik olanı bulup onu kendimize entegre ederek tamamlanacağımızı ve mutlu olacağımızı var sayarız. Bu nedenle yeni hedefler koymaktan kendimizi alamayız. Bazen koyamadığımız hedefler; atamadığımız adımlar içimizde uhde olarak kalır ve bizi mutsuzluğa sürükler.
Gerçekten de gerçek bir mutluluğun olup olmadığı biraz felsefeye konu olan bir sorudur. Çoğu vakit bizim mutluluktan anladığımız; iyi hissetmemizi sağlayan hayata daha pozitif baka bilmemize imkan veren bir ruh halidir aslında. Bu ruh halini gün içerisinde veya hayatımız boyunca çoğu zaman yaşıyoruz. Bir yarışmayı kazanınca; sürpriz bir hediye alınca; değer verildiğimizi hissedince kendimiz mutlu hissediyoruz. Fakat bütün bunların süresi hayatımızın tümünü kaplamadığı veya etkileri kısa sürdüğünden dolayı elimizden kayıp gidiyor. Biz ise tekrardan onu yakalamak için peşi sıra koşuyoruz.
Bizim dışımızdan gelen etkilerle oluşan mutluluklar maalesef çok uzun soluklu olmuyor. Çoğu insan mutlu olmak için çok parası olması; iyi bir evlilik yapmış olması; iyi bir aileye sahip olması; özgüvenli olması gerektiği gibi şartlarla mutlu olacağını varsaymaktadır. Bu nedenle bunu elde etmek için ne yapılması gerekiyorsa onu yapar. Fakat bu eksik parçaları elde ettiği vakit yine de eskisi gibi tam olarak mutlu olamadığını görür. Buradaki temel hata kendisinin eksik ve yetersiz olduğunu yönelik inancıdır. Bugün çok zengin olup da çok mutsuz olan; çok iyi bir insanla evlenip onun kıymetini bilemeyen; çok iyi bir aileye sahip olup da yanlışlar yapan ve mutsuz olan bir dolu insan bulunmaktadır
Kişinin kendini olduğu gibi kabul etmesi eksikliklerini yeterliliklerini görmesi çok önemlidir. Hayatını mükemmeliyetçilik düzleminde yaşayan birinin mutlu olması çok zordur. Hiçbir insan mükemmel değildir. Her insanın güçlü ve zayıf yanları vardır. Çoğu vakit biz insanlara bakarken bizde az olan; eksikliğini hissettiğimiz noktaları odaklanırız. Çünkü onlar bizim daha fazla dikkatimizi çeker. Otomatik olarak “ O bende de olmalı” diye düşünürüz. Bu bakış açısı bizi bir arayışa ve çabaya götürür. Sonunda onu bir şekilde elde ederiz fakat bir müddet sonra o elde ettiğimiz özelliğin ışığı söner ve sıradanlaşır. Çünkü elde ettiklerimiz kendimizi olduğumuz gibi kabul etmemizi sağlamaz. Bu nedenle istenen etki oluşmaz.
Bir kişinin “Benim şartlarım imkanlarım bu; ben bu şartlarım ve imkanlarımı seviyorum ve kabul ediyorum” demesi çok önemlidir. Kendini olduğu gibi kabul etmesi; kendisinin iyi; güzel; doğru yönlerinin olduğunu görmesi gerekir. Çoğu vakit insanlar kendilerinde olan olumlu ve güzel yönleri göremezler. Kendisinde olan özellik ve imkanların herkeste olduğunu ve bu nedenle onların sıradan basit özellikler olduğuna yönelik inançları vardır. Bu inançlar kişinin hayata adapte olmasına engel olur. Hep bir şeyler yapması gerektiğini hissettirir. Bundan dolayı yeterliliklerini; imkanlarını göremezler. Şuan sahip olduğu imkan ve olanaklarını göremeyen biride hayata sıfırdan başlamış; yalnız; eksik; yetersiz olarak kendini görür ve dolayısıyla başarısız ve mutsuz olur. Bu nedenle kişinin kendi yeterliklerini görmesi ve kabul etmesi çok önemlidir. Bu kabul olduktan sonra kişi hayata daha reel bakacak ve daha doğru kararlar almış olacaktır. Böyle bir bakış açısı o kişinin daha mutlu olmasına imkanda verecektir.
Eflatun un çok güzel bir sözü vardır “önemli olan hayatta en çok şeye sahip olmak değil en az şeye ihtiyaç duymaktır” kişi varlığıyla yani kendisi ile varoluşuyla yetindiği oranda daha mutlu ve daha huzurlu olacaktır olacaktır.
Uzman Psikolog Vedat AKDEMİR