Fototerapi Tekniği : Fotoğrafların Gizemli Dünyası
Fotoğraflar; biriktirdiğimiz hatıralarımız; özel anlarımızı ölümsüzleştiren görsel belgelerimizdir. Kişisel tarihimizin dayanıklı kanıtlarıdır. Ailemizin; özlediklerimizin ellerimizle tutabileceğimiz; saklayabileceğimiz; çekinmeyip korkmadan uzun süre bakabileceğimiz; bakarken de düşüncelere dalabileceğimiz somut hayalleridir...
Fotoğraflar bize çok şey anlatır. Küçükken nerelerde neler yaptığımızı; kimlerle nasıl zaman geçirdiğimizi; neler hissettiğimizi hatırlatır. Albümleri karıştırırken; çocukluğumuzda elimizden düşmeyen oyuncağı; küçük kardeşimize duyduğumuz kıskançlığı; babaannemizin ördüğü hırkayı; ergenlik sivilcelerimizi; nişan yüzüklerimiz takılırken taşıdığımız heyecanı; üniversiteyi kazanınca saç rengimizde yaptığımız değişikliği... kırıklıklarımızı; umutlarımızı; acılarımızı; özlemlerimizi; yaralarımızı kolayca görür; zihnimizde canlandırırız.
Özlem gidermek için; hatırlamak için; bazen de bir başkasına kendimizi tanıtmak; anlatmak için kullanırız fotoğrafları. Fotoğraf paylaşımı için; bir kendini ifade yöntemi de denilebilir. İnsanlara torunlarını sorduğunuzda mesela; hemen çıkarıverirler telefonlarını; birbir göstermeye; anlatmaya başlarlar. Sevgilisiyle geçirdiği keyifli bir pazar kahvaltısının resimlerini; hafta başında iş arkadaşıyla paylaşır kimisi.
Bazen bir ayrılığı kabullenmek için; bilmeden yırtıveririz bir fotoğrafı ortadan ikiye. Görmek istemediğimiz fotoğraflar olur; kıyamayız atmaya bazen; kaldırırız yüksekteki raflara. Bizi öfkelendiren kişiyle olan resmimizi paramparça edebiliriz. Utanç verenler; hüzünlendirenler; gururlandıranlar... Kimseye göstermediğimiz veya herkese gösterdiğimiz resimlerimiz vardır. Kimisi duvarda; cüzdanda; kimisi sosyal medyada ve telefonlarda.
Yaşantımıza böylesine tanıklık eden; bizi tarif eden; duygularımıza dokunan bu kareler; psikolojik danışmanlık sürecinde de keyifli materyallere dönüştürülebilir. Danışanımızı tanımak istiyorsak; duyguları ve ilişkileri çalışmak istiyorsak; fotoğraflar psikolojik danışma sürecinde yararlanılabilecek en doğal; en kolay; en teşvik edici araçlardandır. İdrak; duyular ve bilinçdışı arasında bir köprü oluşturur. Kişinin sözcüklerle ifade edemediklerini ortaya çıkarabilir. Terapide fotoğrafların neleri anımsattığı konuşulur; kimin danışan için neyi ifade ettiği; kendisini ailesinin içinde nerede gördüğü; fotoğrafın çekildiği günlerde yaşadığı olumsuzluklarla nasıl başa çıktığı; ilişkilerinde nelere dikkat edemediği... Fotoğraflar seans sırasında bizimle konuşur; zihinde yeniden canlanır; yeniden yaratılır; hatta fotoğraflar birbirleriyle bile konuşabilir. Anılardan bahsederken; danışan daha önce fark etmediği duygularını fark edebilir. Bu yöntemi kullanarak ayrılık; depresyon; kaygı; stres; travmalar; öfke... her şey çalışılabilir.
Üstünde çalışılacak fotoğraflar; danışanın kendisinin veya başkasının çektiği fotoğraflar olabilir. Tüm ailenin bir arada olduğu bir fotoğraf; bir özçekim veya danışanın dikkatini çeken; özdeşim kurabileceği bir kartpostal da olabilir. Önemli olan; bu fotoğrafı danışanın kendisinin seçerek seansa getirmesidir. Çünkü danışanın gördüğünü nasıl yorumladığı; fotoğrafların onun için hangi anlamları ifade ettiği; fotoğraftakilerin nasıl göründüğünden çok daha önemlidir.
Fotoğraflarını incelerken; bu karelerin yerini ve anlamını sorgularken ve daha iyi bir fotoğrafı hayalinde canlandırırken danışan; sözcüklerin sağlayabileceğinden çok daha farklı bir açıdan yepyeni bir fotoğrafını çeker hayatının. Güzel karelerinizin kalıcı olması dileğiyle...
Fotoğraflar bize çok şey anlatır. Küçükken nerelerde neler yaptığımızı; kimlerle nasıl zaman geçirdiğimizi; neler hissettiğimizi hatırlatır. Albümleri karıştırırken; çocukluğumuzda elimizden düşmeyen oyuncağı; küçük kardeşimize duyduğumuz kıskançlığı; babaannemizin ördüğü hırkayı; ergenlik sivilcelerimizi; nişan yüzüklerimiz takılırken taşıdığımız heyecanı; üniversiteyi kazanınca saç rengimizde yaptığımız değişikliği... kırıklıklarımızı; umutlarımızı; acılarımızı; özlemlerimizi; yaralarımızı kolayca görür; zihnimizde canlandırırız.
Özlem gidermek için; hatırlamak için; bazen de bir başkasına kendimizi tanıtmak; anlatmak için kullanırız fotoğrafları. Fotoğraf paylaşımı için; bir kendini ifade yöntemi de denilebilir. İnsanlara torunlarını sorduğunuzda mesela; hemen çıkarıverirler telefonlarını; birbir göstermeye; anlatmaya başlarlar. Sevgilisiyle geçirdiği keyifli bir pazar kahvaltısının resimlerini; hafta başında iş arkadaşıyla paylaşır kimisi.
Bazen bir ayrılığı kabullenmek için; bilmeden yırtıveririz bir fotoğrafı ortadan ikiye. Görmek istemediğimiz fotoğraflar olur; kıyamayız atmaya bazen; kaldırırız yüksekteki raflara. Bizi öfkelendiren kişiyle olan resmimizi paramparça edebiliriz. Utanç verenler; hüzünlendirenler; gururlandıranlar... Kimseye göstermediğimiz veya herkese gösterdiğimiz resimlerimiz vardır. Kimisi duvarda; cüzdanda; kimisi sosyal medyada ve telefonlarda.
Yaşantımıza böylesine tanıklık eden; bizi tarif eden; duygularımıza dokunan bu kareler; psikolojik danışmanlık sürecinde de keyifli materyallere dönüştürülebilir. Danışanımızı tanımak istiyorsak; duyguları ve ilişkileri çalışmak istiyorsak; fotoğraflar psikolojik danışma sürecinde yararlanılabilecek en doğal; en kolay; en teşvik edici araçlardandır. İdrak; duyular ve bilinçdışı arasında bir köprü oluşturur. Kişinin sözcüklerle ifade edemediklerini ortaya çıkarabilir. Terapide fotoğrafların neleri anımsattığı konuşulur; kimin danışan için neyi ifade ettiği; kendisini ailesinin içinde nerede gördüğü; fotoğrafın çekildiği günlerde yaşadığı olumsuzluklarla nasıl başa çıktığı; ilişkilerinde nelere dikkat edemediği... Fotoğraflar seans sırasında bizimle konuşur; zihinde yeniden canlanır; yeniden yaratılır; hatta fotoğraflar birbirleriyle bile konuşabilir. Anılardan bahsederken; danışan daha önce fark etmediği duygularını fark edebilir. Bu yöntemi kullanarak ayrılık; depresyon; kaygı; stres; travmalar; öfke... her şey çalışılabilir.
Üstünde çalışılacak fotoğraflar; danışanın kendisinin veya başkasının çektiği fotoğraflar olabilir. Tüm ailenin bir arada olduğu bir fotoğraf; bir özçekim veya danışanın dikkatini çeken; özdeşim kurabileceği bir kartpostal da olabilir. Önemli olan; bu fotoğrafı danışanın kendisinin seçerek seansa getirmesidir. Çünkü danışanın gördüğünü nasıl yorumladığı; fotoğrafların onun için hangi anlamları ifade ettiği; fotoğraftakilerin nasıl göründüğünden çok daha önemlidir.
Fotoğraflarını incelerken; bu karelerin yerini ve anlamını sorgularken ve daha iyi bir fotoğrafı hayalinde canlandırırken danışan; sözcüklerin sağlayabileceğinden çok daha farklı bir açıdan yepyeni bir fotoğrafını çeker hayatının. Güzel karelerinizin kalıcı olması dileğiyle...