Çocuklar Niçin Ağlar?
Çocuklar Niçin Ağlar?
ÇOCUKLAR NİÇİN AĞLAR?
Doğduğunda her bebek ilahî bir program olarak ağlamayı bilir. Ancak bu ağlama; hissedilen bir acı varsa ya da acıkmışsa derdindi anlatmak içindir. Bebekler çok hızlı öğrendikleri için kısa süre sonra şu sebep sonuç ilişkisini anlarlar: Ağladığım anda annem yanımda! Buraya kadar her şey normaldir.
Ancak bebek birkaç aylıkken başka şeyler de öğrenmeye başlar; mesela hoşuna giden bir oyuncak görünce elini uzatır; bakar ki anne – baba vermiyor ağlamaya başlar. Anne – baba da yeter ki sussun diye istediğini verir.
Bir markete girmişsiniz. Çocuğunuz göz kamaştırıcı o kadar çok şey görür ki aklı başından gider ve bakar ki istedikleri alınmıyor ağlamaya başlar. Anne – baba da markette rezil olmayalım diye çocuğun istediğini alır.
Sonuçta çocuk bu yaşadıklarından şöyle bir tecrübe çıkarır: “Bir şey istersen önce kibarca iste; vermezlerse biraz daha yüksek sesle iste; daha da vermezlerse ağla! Bu sefer kesin verirler!”
Çocuğun ağlayarak her istediğini yaptırması ilk başta anne babayı pek rahatsız etmez fakat bir müddet sonra durum anne – babalar için çekilmez hale gelir çünkü çocuk nerdeyse konuşmayı unutmuş her şeyi ağlayarak istiyordur. Öyle ki ‘artık yeter!’ denildiği anda çocuk çığlık çığlığa bağırıyor; kendini yerlere atıyordur. Kafasını duvarlara vuran hatta sinirden burnundan kan sızan çocuklara bile meslek hayatımda rastladım. Durum bu kadar karmaşıklaşınca artık anne – babalar ‘çocuğuma bir şey olacak’ korkusundan istediği neyse yapmak zorunda kalıyorlar.
Bu kısırdöngü nasıl değişir?
Çocuklarının olumlu davranışlarına odaklanarak… Çünkü çocuklar fark edildikleri özellikleri neyse onu geliştirirler. Zaten çocuklar ağlamayı da öyle öğrenmişlerdi. İstekleri olmayınca ağladıklarında kazandıklarını öğrendiklerinden bunu devam ettirmişlerdi. Şimdi aynı süreci tersten işleterek iyi yaptıkları her şeye dikkati vermek gerek. Mesela; çocuğunuz sofra kurulurken kaşık – çatalı dizmişse; işinize ara verip büyük bir içtenlikle yaptığının ne kadar doğru ve güzel olduğunu vurgulamalısınız. Yine çocuğunuz sürahiden kendi başına su doldurup içtiğinde ‘kızım büyümüş de suyunu kendi mi içiyormuş’ gibi onun büyüdüğünü vurgulayın. Böylece bebek gibi ağlamak yerine büyük gibi olgun davranmayı telkin etmiş olursunuz. Ancak tüm bu süreci bir çırpıda bitireceğinizi beklemeyin zira kalıplaşmış davranışların değişmesi çok zaman alır. Yani daha çok sabır!
Ağlamanın birkaç yararı:
Çocuklar ağlayarak bedenlerinde biriken olumsuz enerjiyi atarlar.
Çocuk ağlama ve rahatlamakla sakinleşir!
Günümüzün en çok rastlanan hastalığı olan stresten ve onun getirdiği negatif zorluklardan ağlayarak çocuğunuz da siz de kurtulabilirsiniz.
Çatışmalı aile ortamlarında olan çocuğa bağırılarak ya da şiddet uygulanarak susturulmaya çalışılması ilerde tarifi mümkün olmayan psikolojik bozukluklara; uzun süreçte madde kullanımı gibi kötü alışkanlıklara yol açabilir.
Ağlayan kişilerde aslında tıbbi hastalıklarda daha az görülür. Çünkü hep şöyle denir "içine attı; içinde büyüdü; duvarı nem insanı gam yıkar” işte gözyaşları sayesinde üzüntüleri içinize atmazsınız; dışa vurarak tabiri yerindeyse dert sahibi olmazsınız ve çocuğunuz daha sakin olur.
O halde son söz olarak şunu söyleyebiliriz:
Bırakalım çocuklarımız biraz da ağlasın!
ERDİNÇ GÜLLÜ.
ÇOCUKLAR NİÇİN AĞLAR?
Doğduğunda her bebek ilahî bir program olarak ağlamayı bilir. Ancak bu ağlama; hissedilen bir acı varsa ya da acıkmışsa derdindi anlatmak içindir. Bebekler çok hızlı öğrendikleri için kısa süre sonra şu sebep sonuç ilişkisini anlarlar: Ağladığım anda annem yanımda! Buraya kadar her şey normaldir.
Ancak bebek birkaç aylıkken başka şeyler de öğrenmeye başlar; mesela hoşuna giden bir oyuncak görünce elini uzatır; bakar ki anne – baba vermiyor ağlamaya başlar. Anne – baba da yeter ki sussun diye istediğini verir.
Bir markete girmişsiniz. Çocuğunuz göz kamaştırıcı o kadar çok şey görür ki aklı başından gider ve bakar ki istedikleri alınmıyor ağlamaya başlar. Anne – baba da markette rezil olmayalım diye çocuğun istediğini alır.
Sonuçta çocuk bu yaşadıklarından şöyle bir tecrübe çıkarır: “Bir şey istersen önce kibarca iste; vermezlerse biraz daha yüksek sesle iste; daha da vermezlerse ağla! Bu sefer kesin verirler!”
Çocuğun ağlayarak her istediğini yaptırması ilk başta anne babayı pek rahatsız etmez fakat bir müddet sonra durum anne – babalar için çekilmez hale gelir çünkü çocuk nerdeyse konuşmayı unutmuş her şeyi ağlayarak istiyordur. Öyle ki ‘artık yeter!’ denildiği anda çocuk çığlık çığlığa bağırıyor; kendini yerlere atıyordur. Kafasını duvarlara vuran hatta sinirden burnundan kan sızan çocuklara bile meslek hayatımda rastladım. Durum bu kadar karmaşıklaşınca artık anne – babalar ‘çocuğuma bir şey olacak’ korkusundan istediği neyse yapmak zorunda kalıyorlar.
Bu kısırdöngü nasıl değişir?
Çocuklarının olumlu davranışlarına odaklanarak… Çünkü çocuklar fark edildikleri özellikleri neyse onu geliştirirler. Zaten çocuklar ağlamayı da öyle öğrenmişlerdi. İstekleri olmayınca ağladıklarında kazandıklarını öğrendiklerinden bunu devam ettirmişlerdi. Şimdi aynı süreci tersten işleterek iyi yaptıkları her şeye dikkati vermek gerek. Mesela; çocuğunuz sofra kurulurken kaşık – çatalı dizmişse; işinize ara verip büyük bir içtenlikle yaptığının ne kadar doğru ve güzel olduğunu vurgulamalısınız. Yine çocuğunuz sürahiden kendi başına su doldurup içtiğinde ‘kızım büyümüş de suyunu kendi mi içiyormuş’ gibi onun büyüdüğünü vurgulayın. Böylece bebek gibi ağlamak yerine büyük gibi olgun davranmayı telkin etmiş olursunuz. Ancak tüm bu süreci bir çırpıda bitireceğinizi beklemeyin zira kalıplaşmış davranışların değişmesi çok zaman alır. Yani daha çok sabır!
Ağlamanın birkaç yararı:
Çocuklar ağlayarak bedenlerinde biriken olumsuz enerjiyi atarlar.
Çocuk ağlama ve rahatlamakla sakinleşir!
Günümüzün en çok rastlanan hastalığı olan stresten ve onun getirdiği negatif zorluklardan ağlayarak çocuğunuz da siz de kurtulabilirsiniz.
Çatışmalı aile ortamlarında olan çocuğa bağırılarak ya da şiddet uygulanarak susturulmaya çalışılması ilerde tarifi mümkün olmayan psikolojik bozukluklara; uzun süreçte madde kullanımı gibi kötü alışkanlıklara yol açabilir.
Ağlayan kişilerde aslında tıbbi hastalıklarda daha az görülür. Çünkü hep şöyle denir "içine attı; içinde büyüdü; duvarı nem insanı gam yıkar” işte gözyaşları sayesinde üzüntüleri içinize atmazsınız; dışa vurarak tabiri yerindeyse dert sahibi olmazsınız ve çocuğunuz daha sakin olur.
O halde son söz olarak şunu söyleyebiliriz:
Bırakalım çocuklarımız biraz da ağlasın!
ERDİNÇ GÜLLÜ.