Alt Islatmayla Başetmek
Çocuğunuz 2 yaş civarında bezden kurtulup tuvaletini söylemeye başladıktan bir süre sonra yeniden alt ıslatmaya başladığında; ortada bir sorun var demektir. Aslında; 4-5 yaşlarına kadar çocuklar ara ara geceleri alt ıslatabilir. Bu normaldir. Kasların yeterliliğe ulaşmasıyla ilgili bir durumdur.
Peki ya daha ileriki yaşlarda da olursa? O zaman bir sorun var diye düşünmeliyiz.
Sevgili ebeveynler; tuvalet eğitimini alması gereken yaşı (2-3 yaşlar) geçmiş çocuklarınızı önlem olarak sonradan yeniden bezlemeye kalkışırsanız; çocuğunuzdan size yönelik haklı bir dirençle karşılaşacaksınız. Bezlenmeye dair bu utancı hiçe sayamayız.
Eğer alt ıslatmaya neden olarak çocukta herhangi bir fiziksel bulgu yoksa; “psikotepi” yöntemi; alt ıslatmayı bitirmede en sağlıklı ve etkili yöntemdir. Psikotepi; çocuğu sorunu çözmede etkin kılan ve utanma duygusu yaşatmayan en uygun yoldur. Bu konuda çocuk psikoloğu olarak çalışan uzmanlar da aynı fikirlere sahipler. Üstelik; sorunu çözen bir yol!
Alt bezlemek; zaten başkaca etkin bir yöntem bulamamış/bilmeyen ebeveynler tarafından yıllardır uygulanıyor. Bu bir çözüm yolu olmadığı için sonuç alınamıyor… Ne kadar daha devam edeceğini çocuk da ebeveyn de bilmiyor. Psikotepide; bu sorunu çözerken ilk adım olarak ebeveynlere eğer bezliyorlarsa; çocuklarını bezlemeyi bırakmalarını söyleriz.
Sevgili ebeveynler; çocuklar önce alt ıslatmayı bırakıp sonra da bezden kurtulmazlar. Süreç bunun tersidir. Bezlenme bırakılıp; alt ıslatmayla ilgi çalışmalara psikologla başlanabilir. Belirsizliklere ve çocuğunuzun büyük yaşlarında bezlenme çilesine son vermek için lütfen bir psikoloğa başvurunuz.
Çocuklarla iletişim de bu sorunla mücadele için etkili olabilir.
Anne ve babalar olarak çocuğumuzla iletişimimizde disiplini bozmamak adına bazı çekincelerimiz olabiliyor kuşkusuz. Çocuğumuzun gözünde hatasız olmak istiyoruz. Eğer bizi hatasız algılarsa dediklerimize güven duyup uyacağına inanıyoruz. Bu yüzden de koyduğumuz kuralları sorgulamasına izin vermiyoruz belki. Oysaki bu kurallara sorgulayabilirler ve hatta işbirliği içinde birlikte kurallar belirleyebiliriz!
Çocuklarımızla işbirliği halinde kuralları belirlemek; onların daha rahatlıkla bu kuralları benimseyip uymalarını sağlar. Kuralları belirlemede elbette anne ve baba en etkin taraf olmalıdır. Ancak çocuğun da gündelik yaşamı ve gereksinimleri göz önünde bulundurularak alınacak kurallar çocuğunuzun bu kurallara karşı çıkmasını engelleyecektir. Çünkü birlikte alınan bir karar olduğunu hatırlar. Anne ve babanın onun karşısında değil de yanında olduğunu algılar. Bu da inatlaşmaların önüne geçecektir. Örnek bir diyaloga bakalım:
Anne: Alışverişe gittiğimizde rafta gördüğün birçok şeyi almam için ısrar ediyorsun; biliyorsun.
Çocuk başıyla onaylar.
Anne: Hepsinden almayı canının çok çektiğini biliyorum.
Çocuk: Hepsi çok güzel.
Anne: Ama hepsini aynı anda alamayacağımızı da biliyorsun.
Çocuk: Evet.
Anne: Hepsinden almak istediğinde alışverişi bırakıp hemen eve dönmemiz gerekecek.
Çocuk: Ama ben seninle alışverişe gitmeyi çok seviyorum.
Anne: Öyleyse başka bir yol bulmalıyız. Senin elin boş dönmeni istemem ama her şeyi almamız için ısrar etmen de hoş değil.
Çocuk sessiz kalır.
Anne: öyleyse alışverişe gittiğimizde yalnızca istediğin iki şeyi alacağım. Diğerlerini almayacağız. Böylece sen de bir şeyler alabilmiş olursun; tamam mı?
Çocuk: Tamam.
Anne: Eğer anlaşmamıza uymazsan yine alışverişi bırakıp eve gelmemiz gerekir. Seçim senin… ya iki şey ya da hiçbir şey.
İşte sizlere bir öneri daha: İşbirliği; aile toplantıları şeklinde de olabilir. Tüm bireylere uygun bir saatte haftanın belli günleri ebeveynler ve çocuklar ve varsa evde yaşayan diğer aile üyeleri bir araya gelerek ev içi sorumlulukları paylaşmayla ilgili konuşabilirler. Bu toplantılarda duygu ve düşüncelerin paylaşımı önemlidir. Bu sayede aile üyelerini birbirlerine yaklaştıran bir etkinlik olacaktır. Büyük- küçük herkesin fikirlerini belirttiği bu toplantıdan herkes memnun ayrılır. Bu toplantılarda alınan kararlar rahatlıkla uygulanabilecektir. Herkes ev içinde bir yeri ve önemi olduğunu; ayrıca sorumluluklarını bilecektir.
Peki ya daha ileriki yaşlarda da olursa? O zaman bir sorun var diye düşünmeliyiz.
Sevgili ebeveynler; tuvalet eğitimini alması gereken yaşı (2-3 yaşlar) geçmiş çocuklarınızı önlem olarak sonradan yeniden bezlemeye kalkışırsanız; çocuğunuzdan size yönelik haklı bir dirençle karşılaşacaksınız. Bezlenmeye dair bu utancı hiçe sayamayız.
Eğer alt ıslatmaya neden olarak çocukta herhangi bir fiziksel bulgu yoksa; “psikotepi” yöntemi; alt ıslatmayı bitirmede en sağlıklı ve etkili yöntemdir. Psikotepi; çocuğu sorunu çözmede etkin kılan ve utanma duygusu yaşatmayan en uygun yoldur. Bu konuda çocuk psikoloğu olarak çalışan uzmanlar da aynı fikirlere sahipler. Üstelik; sorunu çözen bir yol!
Alt bezlemek; zaten başkaca etkin bir yöntem bulamamış/bilmeyen ebeveynler tarafından yıllardır uygulanıyor. Bu bir çözüm yolu olmadığı için sonuç alınamıyor… Ne kadar daha devam edeceğini çocuk da ebeveyn de bilmiyor. Psikotepide; bu sorunu çözerken ilk adım olarak ebeveynlere eğer bezliyorlarsa; çocuklarını bezlemeyi bırakmalarını söyleriz.
Sevgili ebeveynler; çocuklar önce alt ıslatmayı bırakıp sonra da bezden kurtulmazlar. Süreç bunun tersidir. Bezlenme bırakılıp; alt ıslatmayla ilgi çalışmalara psikologla başlanabilir. Belirsizliklere ve çocuğunuzun büyük yaşlarında bezlenme çilesine son vermek için lütfen bir psikoloğa başvurunuz.
Çocuklarla iletişim de bu sorunla mücadele için etkili olabilir.
Anne ve babalar olarak çocuğumuzla iletişimimizde disiplini bozmamak adına bazı çekincelerimiz olabiliyor kuşkusuz. Çocuğumuzun gözünde hatasız olmak istiyoruz. Eğer bizi hatasız algılarsa dediklerimize güven duyup uyacağına inanıyoruz. Bu yüzden de koyduğumuz kuralları sorgulamasına izin vermiyoruz belki. Oysaki bu kurallara sorgulayabilirler ve hatta işbirliği içinde birlikte kurallar belirleyebiliriz!
Çocuklarımızla işbirliği halinde kuralları belirlemek; onların daha rahatlıkla bu kuralları benimseyip uymalarını sağlar. Kuralları belirlemede elbette anne ve baba en etkin taraf olmalıdır. Ancak çocuğun da gündelik yaşamı ve gereksinimleri göz önünde bulundurularak alınacak kurallar çocuğunuzun bu kurallara karşı çıkmasını engelleyecektir. Çünkü birlikte alınan bir karar olduğunu hatırlar. Anne ve babanın onun karşısında değil de yanında olduğunu algılar. Bu da inatlaşmaların önüne geçecektir. Örnek bir diyaloga bakalım:
Anne: Alışverişe gittiğimizde rafta gördüğün birçok şeyi almam için ısrar ediyorsun; biliyorsun.
Çocuk başıyla onaylar.
Anne: Hepsinden almayı canının çok çektiğini biliyorum.
Çocuk: Hepsi çok güzel.
Anne: Ama hepsini aynı anda alamayacağımızı da biliyorsun.
Çocuk: Evet.
Anne: Hepsinden almak istediğinde alışverişi bırakıp hemen eve dönmemiz gerekecek.
Çocuk: Ama ben seninle alışverişe gitmeyi çok seviyorum.
Anne: Öyleyse başka bir yol bulmalıyız. Senin elin boş dönmeni istemem ama her şeyi almamız için ısrar etmen de hoş değil.
Çocuk sessiz kalır.
Anne: öyleyse alışverişe gittiğimizde yalnızca istediğin iki şeyi alacağım. Diğerlerini almayacağız. Böylece sen de bir şeyler alabilmiş olursun; tamam mı?
Çocuk: Tamam.
Anne: Eğer anlaşmamıza uymazsan yine alışverişi bırakıp eve gelmemiz gerekir. Seçim senin… ya iki şey ya da hiçbir şey.
İşte sizlere bir öneri daha: İşbirliği; aile toplantıları şeklinde de olabilir. Tüm bireylere uygun bir saatte haftanın belli günleri ebeveynler ve çocuklar ve varsa evde yaşayan diğer aile üyeleri bir araya gelerek ev içi sorumlulukları paylaşmayla ilgili konuşabilirler. Bu toplantılarda duygu ve düşüncelerin paylaşımı önemlidir. Bu sayede aile üyelerini birbirlerine yaklaştıran bir etkinlik olacaktır. Büyük- küçük herkesin fikirlerini belirttiği bu toplantıdan herkes memnun ayrılır. Bu toplantılarda alınan kararlar rahatlıkla uygulanabilecektir. Herkes ev içinde bir yeri ve önemi olduğunu; ayrıca sorumluluklarını bilecektir.