Kendimi Değiştiriyorum
Yeniden başlasaydım eğer; kendimi sevmeyi öğrenirdim önce. Önemsemeyi; değer vermeyi öğrenir; kıymetini bilirdim kendimin. Kendimi zayıf ve güçlü yanlarımı olduğu gibi kabul eder; kendimle barış imzalardım. Yetersiz ve çaresiz hissetmez; kendime güvenmeyi öğrenirdim. Hatalarım; başarısızlıklarım karşısında pes etmez; kendime güvenmeyi öğrenirdim. Yapamam; başaramam diye kendimi engellemek; başarısızlığa mahkûm etmek yerine; denerim; elimden geleni yaparım der; başlardım.
Sabırlı olmayı öğrenerek dayanıklılığımı artırırdım. Sabrın mutluluk kapısının anahtarı olduğunu hatırlar; aceleci ve saldırgan olanın hep kaybedeceğini unutmazdım. Beni rahatsız eden bir davranış karşısında; duygularımın etkisi ile hemen karşılık vermez; önce bir düşünürdüm.
Hoşgörüyü öğrenirdim sonra. Önce kendimin sonra başkalarının hatalarına karşı bağışlayıcı olurdum. Çirkin sözler ve kaba davranışlarla hayatı zehir etmez; kimsenin dünyasını daraltmazdım. Benimki daha doğru; daha geçerli demeden dinler; anlamaya çalışır; dünyamı başkalarının görüş ve deneyimleri ile zenginleştirirdim. Arkadaşlarıma; komşularıma selam vermeye üşenmez; görmezden gelmezdim. Düşünceleri; inançları; yaşam tarzları farklı insanları dışlamaz; benim gibi olmayanını reddetmezdim. Mevlana’nın dediği gibi: “Sevgide güneş gibi; dostluk ve kardeşlikte akarsu gibi; hataları örtmede gece gibi; tevazuda toprak gibi; öfkede ölü gibi “ olmak için ne gerekiyorsa yapardım.
Yeniden başlasaydım eğer doğaya ve insanlara zücaciye dükkanına girmiş filler gibi davranmaz; saygı duyardım. Bana yapılmasından keyif almayacağım hiçbir şeyi başkalarına da yapmaz; ölçülü; seviyeli; nazik olurdum. Kimseyi değiştirmeye çalışmaz; varlıklarını olduğu gibi kabul ederdim. Jose Marti’nin “Gerçek insan başkasının yüzünde patlayan tokadı kendi suratında duyan insandır” sözünü hiç unutmaz; kendimi karşımdakinin yerine koyarak; onun duygularını ve düşüncelerini doğru olarak anlayabilmek için empati becerilerimi geliştirirdim.
İnsanların temsil ettikleri şeye değil; kendilerine saygı duyardım. Hiç kimsenin hak ve özgürlüğünü ihlal etmez; duygu ve düşüncelerine önem verirdim. Sahip olduklarımı hoyratça tüketip; değersizleştirmez; daha çoğuna sahip olayım diye koştururken; sevdiklerimi ve sevenlerimi ihmal etmezdim.
Yeniden başlasaydım eğer; adil olur; hakkaniyetten ayrılmazdım. Hakkı olanın hakkını bana zararı dokunacak olsa bile sahibine verirdim. Beyazıyla; pembesiyle; kendimi avutmaz; hayatıma yalan sokmazdım. Doğruluk ve dürüstlük ışığı ile aydınlanır; etrafıma aynı ışığı yayardım.
Gücümün yettiğince yardımsever olurdum. Başkası yapsın diye beklemeden; ihtiyacı olana; hiçbir karşılık ya da kişisel fayda gözetmeksizin destekte bulunurdum. Yardıma muhtaç inanların karşılaştıkları zorlukların yükünü taşımalarını kolaylaştırmaya çalışırdım. Hesap kitap yapmadan; güç duruma düşenin yanında olurdum. Hasta olanın; yasta kalanın can yoldaşı olurdum.
Hayatın keyfini çıkarmayı öğrenirdim. Yaşamın bana sunduğu fırsatların; güzelliklerin farkında olur; onlardan yararlanırdım.
Ben artık unuttuğum değerlere sahip çıkmak; huzurlu insanlar grubuna dahil olmak istiyorum. Ve… Bu gün başlıyorum. Ya siz? Siz ne zaman başlıyorsunuz?
Hayallerinize giden tüm yolların açık olması dileğiyle...
İlksen Güzelcik Psikolojik Danışman
Sabırlı olmayı öğrenerek dayanıklılığımı artırırdım. Sabrın mutluluk kapısının anahtarı olduğunu hatırlar; aceleci ve saldırgan olanın hep kaybedeceğini unutmazdım. Beni rahatsız eden bir davranış karşısında; duygularımın etkisi ile hemen karşılık vermez; önce bir düşünürdüm.
Hoşgörüyü öğrenirdim sonra. Önce kendimin sonra başkalarının hatalarına karşı bağışlayıcı olurdum. Çirkin sözler ve kaba davranışlarla hayatı zehir etmez; kimsenin dünyasını daraltmazdım. Benimki daha doğru; daha geçerli demeden dinler; anlamaya çalışır; dünyamı başkalarının görüş ve deneyimleri ile zenginleştirirdim. Arkadaşlarıma; komşularıma selam vermeye üşenmez; görmezden gelmezdim. Düşünceleri; inançları; yaşam tarzları farklı insanları dışlamaz; benim gibi olmayanını reddetmezdim. Mevlana’nın dediği gibi: “Sevgide güneş gibi; dostluk ve kardeşlikte akarsu gibi; hataları örtmede gece gibi; tevazuda toprak gibi; öfkede ölü gibi “ olmak için ne gerekiyorsa yapardım.
Yeniden başlasaydım eğer doğaya ve insanlara zücaciye dükkanına girmiş filler gibi davranmaz; saygı duyardım. Bana yapılmasından keyif almayacağım hiçbir şeyi başkalarına da yapmaz; ölçülü; seviyeli; nazik olurdum. Kimseyi değiştirmeye çalışmaz; varlıklarını olduğu gibi kabul ederdim. Jose Marti’nin “Gerçek insan başkasının yüzünde patlayan tokadı kendi suratında duyan insandır” sözünü hiç unutmaz; kendimi karşımdakinin yerine koyarak; onun duygularını ve düşüncelerini doğru olarak anlayabilmek için empati becerilerimi geliştirirdim.
İnsanların temsil ettikleri şeye değil; kendilerine saygı duyardım. Hiç kimsenin hak ve özgürlüğünü ihlal etmez; duygu ve düşüncelerine önem verirdim. Sahip olduklarımı hoyratça tüketip; değersizleştirmez; daha çoğuna sahip olayım diye koştururken; sevdiklerimi ve sevenlerimi ihmal etmezdim.
Yeniden başlasaydım eğer; adil olur; hakkaniyetten ayrılmazdım. Hakkı olanın hakkını bana zararı dokunacak olsa bile sahibine verirdim. Beyazıyla; pembesiyle; kendimi avutmaz; hayatıma yalan sokmazdım. Doğruluk ve dürüstlük ışığı ile aydınlanır; etrafıma aynı ışığı yayardım.
Gücümün yettiğince yardımsever olurdum. Başkası yapsın diye beklemeden; ihtiyacı olana; hiçbir karşılık ya da kişisel fayda gözetmeksizin destekte bulunurdum. Yardıma muhtaç inanların karşılaştıkları zorlukların yükünü taşımalarını kolaylaştırmaya çalışırdım. Hesap kitap yapmadan; güç duruma düşenin yanında olurdum. Hasta olanın; yasta kalanın can yoldaşı olurdum.
Hayatın keyfini çıkarmayı öğrenirdim. Yaşamın bana sunduğu fırsatların; güzelliklerin farkında olur; onlardan yararlanırdım.
Ben artık unuttuğum değerlere sahip çıkmak; huzurlu insanlar grubuna dahil olmak istiyorum. Ve… Bu gün başlıyorum. Ya siz? Siz ne zaman başlıyorsunuz?
Hayallerinize giden tüm yolların açık olması dileğiyle...
İlksen Güzelcik Psikolojik Danışman