Onlar Benim Yaşamımda (Hayvanların Yaşamımızdaki Yeri)
Onlar benim yaşamımda...
Çocukluğunuzu hatırlıyor musunuz ? Mahallenizdeki köpeğiniz Arap’ı ? Kediniz Sarman’ı ? Yoksa unuttunuz mu o can dostları enflasyon; kriz ve geçim sıkıntısı ile uğraşıp yaşamaya çalışırken ? Tabi ne çok düşünecek şey var değil mi ? Dolar kuru; borsa; gayri menkul fiyatları; Artık büyüdünüz değil mi ? Kocaman adamlar; kocaman kadınlar oldunuz ; Sahi bülbüller gece ötermiş; duydunuz mu hiç ? Yoksa gecelerimizi kaplayan televizyon sesinden duymak mümkün değil mi artık ?
Pazardan civciv alırdık her sene ; sonra büyür tavuk veya horoz olurdu minik dostumuz; ne yapacağımızı şaşırır; ayrılırdık üzgün ve mecburen.
Pikniğe giderdik; su birikintilerinde kurbağa yavrularını görür balık görmüş gibi heyecanlanırdık; Manisa lalesi toplardık baharda; küçük bir kaplumbağa yavrusu bulurduk; beslerdik salatalık; marulla birkaç ay; sonra salardık bulduğumuz yere tekrar; ölmesin; doğasından kopmasın diye.
Kelebekler vardı kırlarda; her biri ayrı renk; ayrı desen; kendileri gibi renk renk çiçekleri gezerlerdi telaşla; Yine var biliyorum; ama ben göremiyorum; onların yanına gidemiyorum; gidemiyoruz; çünkü çalışmamız lazım; her gün daha fazla; her gün bir gün öncesinden daha fazla çalışmamız lazım; gittikçe artan ödemelerimiz var. Evimizi onlarca elektrikli aletle doldurduk; fesleğen saksısına yer kalmadı. Sonra da elektrik ödemesi için çalış ve kırlardaki kelebekleri çiçekleri göremeden yaşlan.
Parklar yaptık; şehir içinde yeşil alanlar; asfalt kaplı yollar ve beton binalardan boğulmamak için; dostluklar kurduk şehirde bizimle yaşayabilen köpek gibi hayvanlarla; ama dostlarımızla parklara girmemizi yasakladılar; hayatta hiçbir hayvan dostu olmayanlar ; ’’Parkta köpek dolaştırmak yasaktır !’’ diye tabelalar koydular parklara; köpekleri olanlar parka gitmesin; köpeklerini gezdirmesin; özetle köpek beslemesin demeye getirdiler hiç hayvan dostu olmayan; karşılıksız sevgiyi bilmeyenler.
Çocukken evden annemizin anlayamayacağı kadar ufak tefek yiyecekler çalardık; sokaktaki hayvan dostlarımız için; o küçücük aklımız ve duyarlılığımızla; rahat edemezdik biz tokken onların aç kalmasına; kendimizce paylaşırdık gerçekte hepimizin olanı; ama bize; insanlara verileni. Şimdilerde yine çocuklar evden yemek taşıyor sokaktaki aç dostlarına biliyorum ; Ama ayağından kurşunluyor bir köpeği kocaman adamlar; çirkin tüfekleri ile ve gece rahat uyuyorlar; çocuklarından utanmadan.
Çocukken hava çok soğuk olunca babamla ekmekleri sıcak su ile ıslatır; parka aç kuşlara vermeye koşardık; balkonumuza da koyardık; kirlenmesine aldırmadan; soframızdan artan bayat ekmekleri; çöpe de atabilirdik ama ayırır ve soğukta hayvancıklara ulaşması için emek harcardık; hala harcıyoruz ne güzel. O zamanda ; şimdi de bazı avcılar hava çok soğuyunca; kuşlar; ördekler soğuktan aç ve yorgun düşüp uçamayınca koşuyorlar aynı bizim gibi; ama öldürmeye; uçamayan ; kaçamayan hayvancıkları güç durumlarında avlamaya; koşuyorlar. Ancak kanunlar engelliyor bu katliamları; yoksa çocukların ekmek ıslatıp vereceği kuş kalmayacak ortalıkta.
Ben çocukluğumu hatırlıyorum ; O zamanki hayvan dostlarımı da; şimdikileri de ; onlar hep yanımdaydı ve hep yaşamımda olacaklar. Bazen elimin kokusunun sindiği birazcık ekmekte; bazen tuttuğum tasmasının ucunda; bazen sabah yemini ve suyunu tazeleyip güneşe astığım kafesinde ; Onlar benim yaşamımda ; istesem de istemesem de ; ama ben istiyorum; çocukluğumda da şimdi de...
Çocukluğunuzu hatırlıyor musunuz ? Mahallenizdeki köpeğiniz Arap’ı ? Kediniz Sarman’ı ? Yoksa unuttunuz mu o can dostları enflasyon; kriz ve geçim sıkıntısı ile uğraşıp yaşamaya çalışırken ? Tabi ne çok düşünecek şey var değil mi ? Dolar kuru; borsa; gayri menkul fiyatları; Artık büyüdünüz değil mi ? Kocaman adamlar; kocaman kadınlar oldunuz ; Sahi bülbüller gece ötermiş; duydunuz mu hiç ? Yoksa gecelerimizi kaplayan televizyon sesinden duymak mümkün değil mi artık ?
Pazardan civciv alırdık her sene ; sonra büyür tavuk veya horoz olurdu minik dostumuz; ne yapacağımızı şaşırır; ayrılırdık üzgün ve mecburen.
Pikniğe giderdik; su birikintilerinde kurbağa yavrularını görür balık görmüş gibi heyecanlanırdık; Manisa lalesi toplardık baharda; küçük bir kaplumbağa yavrusu bulurduk; beslerdik salatalık; marulla birkaç ay; sonra salardık bulduğumuz yere tekrar; ölmesin; doğasından kopmasın diye.
Kelebekler vardı kırlarda; her biri ayrı renk; ayrı desen; kendileri gibi renk renk çiçekleri gezerlerdi telaşla; Yine var biliyorum; ama ben göremiyorum; onların yanına gidemiyorum; gidemiyoruz; çünkü çalışmamız lazım; her gün daha fazla; her gün bir gün öncesinden daha fazla çalışmamız lazım; gittikçe artan ödemelerimiz var. Evimizi onlarca elektrikli aletle doldurduk; fesleğen saksısına yer kalmadı. Sonra da elektrik ödemesi için çalış ve kırlardaki kelebekleri çiçekleri göremeden yaşlan.
Parklar yaptık; şehir içinde yeşil alanlar; asfalt kaplı yollar ve beton binalardan boğulmamak için; dostluklar kurduk şehirde bizimle yaşayabilen köpek gibi hayvanlarla; ama dostlarımızla parklara girmemizi yasakladılar; hayatta hiçbir hayvan dostu olmayanlar ; ’’Parkta köpek dolaştırmak yasaktır !’’ diye tabelalar koydular parklara; köpekleri olanlar parka gitmesin; köpeklerini gezdirmesin; özetle köpek beslemesin demeye getirdiler hiç hayvan dostu olmayan; karşılıksız sevgiyi bilmeyenler.
Çocukken evden annemizin anlayamayacağı kadar ufak tefek yiyecekler çalardık; sokaktaki hayvan dostlarımız için; o küçücük aklımız ve duyarlılığımızla; rahat edemezdik biz tokken onların aç kalmasına; kendimizce paylaşırdık gerçekte hepimizin olanı; ama bize; insanlara verileni. Şimdilerde yine çocuklar evden yemek taşıyor sokaktaki aç dostlarına biliyorum ; Ama ayağından kurşunluyor bir köpeği kocaman adamlar; çirkin tüfekleri ile ve gece rahat uyuyorlar; çocuklarından utanmadan.
Çocukken hava çok soğuk olunca babamla ekmekleri sıcak su ile ıslatır; parka aç kuşlara vermeye koşardık; balkonumuza da koyardık; kirlenmesine aldırmadan; soframızdan artan bayat ekmekleri; çöpe de atabilirdik ama ayırır ve soğukta hayvancıklara ulaşması için emek harcardık; hala harcıyoruz ne güzel. O zamanda ; şimdi de bazı avcılar hava çok soğuyunca; kuşlar; ördekler soğuktan aç ve yorgun düşüp uçamayınca koşuyorlar aynı bizim gibi; ama öldürmeye; uçamayan ; kaçamayan hayvancıkları güç durumlarında avlamaya; koşuyorlar. Ancak kanunlar engelliyor bu katliamları; yoksa çocukların ekmek ıslatıp vereceği kuş kalmayacak ortalıkta.
Ben çocukluğumu hatırlıyorum ; O zamanki hayvan dostlarımı da; şimdikileri de ; onlar hep yanımdaydı ve hep yaşamımda olacaklar. Bazen elimin kokusunun sindiği birazcık ekmekte; bazen tuttuğum tasmasının ucunda; bazen sabah yemini ve suyunu tazeleyip güneşe astığım kafesinde ; Onlar benim yaşamımda ; istesem de istemesem de ; ama ben istiyorum; çocukluğumda da şimdi de...