Boşanma ve Çocuğunuz
Günümüzde boşanmalar arttı mı? Bana mı öyle geliyor; bilemiyorum ama kadının ekonomik özgürlüğünü kazanmasıyla bunun arttığını düşünüyorum.
Tabii ki kimse evlenirken boşanmayı düşünmüyor.Ama eğer iki yetişkin insan birbiriyle anlaşamıyorsa; evlilik bir kabusa dönüşüyorsa ve ruh sağlıkları bozuluyorsa nasıl evlilik kararı alınıyorsa;boşanma kararı da alınabilir.Yeter ki bu olayı dram haline dönüştürmemelisin.Hem kendine hem de çevrendeki insanlara zarar vermeden bunu gerçekleştirebilirsin.Tabii bunun için bir uzmandan da yardım alabilirsiniz.Genel de en son çare olarak uzmana başvuruluyor ama bir şeylerin ters gittiğini anladığınızda bunu yapsanız belki de evliliğiniz kurtulabilir.Yine de buna rağmen evliliğe son vermeyi düşünüyorsanız…
Boşanma her şeyin sonu demek değil. Onunla evlenerek yaşamınıza girmesine izin verdiyseniz onu yaşamınızdan çıkarıp atmak da sizin elinizdedir. Zorla bir şeyleri sürdürmeye; iteleyerek devam ettirmeye ya da çocukları bahane etmeye gerek yok.Tabii ki hemen boşanın demiyorum ama bütün çabalara rağmen devam etmiyorsa sonlandırmak en iyisi. Sevgi;saygı ve güvenin olmadığı bir ortamda çocuğun büyümesi daha çok problem yaratır.Karı koca arasındaki çatışmaların çocuğa aktarılması onda kaygı ve gerilim yaratır.İşte aynı annesi ya da babası gibi ifadeler kullanmak onun olumsuz davranışlarını bu şekilde değerlendirmek;diğer tarafı kötülemek çocuğun ruh sağlığının bozulmasına ve çocuğun kendini suçlu hissetmesine sebep olur.Bu da onun özgüven sorunu yaşamasına neden olur.Çocuğu herkes kendi tarafına çekmeye çalışır;çocuğu kendi tarafına çekmek için ona çok fazla ödün verir;armağanlar alır.çocuk bir tarafa sevgiyle bağlanır.Diğer taraftan kopar.Bu da çocuğun kişiliğinin gelişmesinde olumsuz ve kalıcı izler bırakır.
Bazen de eşler boşandıktan sonra kendileriyle kalan çocukları karşı taraftan öç almak için kullanır.
Boşanma sırasında çocuğun ruh sağlığının korunması önemli bir sorun. Boşanma öncesi ve sonrasında çocuklar bu tartışmaların dışında tutulmalıdır. Boşanma kararı alınmışsa bunu çocuğa birlikte anlatmak gerekir. Bu durumda çocuğun kendisinin sorumlu olmadığını belirtilmeli. Boşanmanın anasız ya da babasız kalmak anlamına gelmediği açıklanmalı; istediği zaman kendilerini görebileceği söylenmeli.Çocuk öç almak için kullanılmamalı;taraf tutmaya zorlanmamalı.Karşı taraf olumsuz şekilde anlatılmamalı ve suçlayıcı konuşmalar yapılmamalı.
Boşanmaları engelleyemiyorsak bu durumu zarar görmeden ve çevremize zarar vermeden yapmalıyız. Tabii her şeyden önemlisi evlenmeden önce kendimizi tanımalı; evlilikten beklentilerimizi belirlemeliyiz. Bu da ayrı bir tartışma konusu…
Boşanma bir evliliğin sona erişinin hukuksal tanımıdır. Psikolojik açıdan ele alındığında aile bütünlüğünün bozulması ve bütün aile bireylerini olumsuz etkileyen karmaşık bir olgudur.
Boşanma bir evliliğin sona erişinin hukuksal tanımıdır. Psikolojik açıdan ele alındığında aile bütünlüğünün bozulması ve bütün aile bireylerini olumsuz etkileyen karmaşık bir olgudur.
Evlilik bir seçim olduğuna göre evliliği sonlandırmak da bir seçimdir. Eşler birbirleri ile iletişim kurmakta zorlandıklarında; paylaşım azaldığında; başka biri ile birlikteliğe karar verdiklerinde vb. nedenlerle boşanmayı isteyebilir. Boşanma olayı; buna karar veren erişkinlerde bile ruhsal sorunlara yol açmakla beraber bu durum çocuklarda daha da karmaşık bir hale dönüşebilir.
Pek çok kişinin evliliğini çocuklarını düşündüğü için sonlandırmak istemediğini duyuyoruz. Bana göre; sürekli kavga gürültünün olduğu bir aile ortamında yaşamak çocukların gelişimlerini ve ruhsal durumunu daha da olumsuz etkileyebilir. Tabii ki her çatışmada ve olumsuz durumda boşanma olsun demek istemiyorum; ama hiçbir çıkar yol yoksa boşanmak kaçınılmazdır. Ancak bu olayı dramatize edip; işin içinden çıkılamaz bir hale dönüştürmemek gerekir.
Eşler boşanma kararı aldıktan sonra bu durumu birlikte çocukları ile paylaşmalı. Zor olsa bile çocukların önünde sakin görünmeye ve kontrolü kaybetmemeye çalışmalıdır. Eğer eşler kendilerinden emin görünür ve tutarlı konuşurlarsa; çocuklar üzülseler bile durumu daha kolay kabul edeceklerdir. Şunu unutmamak gerek; eşler birbirinden boşanabilir; ancak çocuklarından boşanamazlar.
Boşanmış anne babalara sahip olmak ya da boşanmış bir ailenin üyesi olmak kendi başına zararlı değildir. Önemli olan; aile üyeleri arasındaki ilişkilerin ve aile hayatının kalitesidir. Çocukların ayrılma ve boşanmaya gösterdikleri tepki büyük ölçüde eşlerin birbirlerine tepkilerine bağlıdır. Çocuğun en az zararla bu olayı atlatmasını sağlamak gerekir.
Boşanma kararı alındıysa bu durumu çocuklardan saklamamak en doğru yoldur. Eşlerden biri hiçbir açıklama yapmadan evden ayrılırsa çocuk reddedildiğini ve istenmediğini düşünebilir ve her şeyin sorumlusu olarak kendini görebilir. Onlarla konuşurken eşinizle aranızdaki sorunlardan ve ayrılma kararınızdan onların sorumlu olmadıklarını belirtin. Çocukların önünde mutsuz görünmemeye ve kontrolünüzü kaybetmemeye çalışın. Sorulara açık ve net cevaplar vermeye ve birbirinizi suçlamamaya çalışın. Ayrıca istediği zaman evden ayrılan ebeveyni görebileceği belirtilmeli.
Çocukların ruhsal olarak sağlıklı gelişebilmeleri ve insanlarla kalıcı ve sevgi dolu ilişkiler kurabilmeleri onların hayatlarındaki en önemli kişilere anne babalarına yakın olmalarına bağlıdır. Eşler boşanma döneminde öfke; kırgınlık; küçümsenme ve suçluluk duygularını bir arada yaşarlar; ancak çocukları bunlardan uzak tutmak gerekir.
Çocuklarınızın boşanmanıza uyum sağlamalarına yardım etmek için atacağınız ilk adım yapmanız gereken şeylerin bilincine varmaktır.
- Ailenizin kendine özgü koşulları içerisinde ayrı yaşama ve boşanmanın ne anlama geldiğini çocuklarınızın anlamalarını sağlamak;
- Çocuklarınıza yaşlarına uygun biçimde boşanmanın onları nasıl etkileyeceğini somut ifadelerle açıklamak;
- Çocuklarınızı her zaman sevileceklerine ve en iyi şekilde bakılacaklarına inandırmak ve bu yönde davranmak;
- Çocukları diğer ebeveyn ile mutlu ve sıcak bir ilişki sürdürmek için cesaretlendirmek ve bunun için elinizden geleni yapmak;
- Eski eşinizle ilişkiyi mümkün olduğu kadar sorunsuz sürdürmek. Bu mümkün değilse; sorunları çocuklara yansıtmamak;
- Çocuklarla ilgili konularda eski eşinizle işbirliği yapmak;
- Çocuklarınızın sizin için önemli ve değerli varlıklar olduğunu hissetmelerini sağlamak;
- Hayatlarındaki başka insanlardan ve uzmanlardan yardım ve rehberlik istemeleri için çocuklarınıza yardım etmek.
Boşanmalar o kadar yaygınlaştı ki; mutlu bir aile yaşamı olan çocuklar bile en yakın arkadaşlarının anne babası gibi; kendi anne babalarının da boşanacağı endişesini taşımaktadır.
Çocuğunuza yardımcı olmak istiyorsanız; çocuğunuzun duygu ve düşüncelerini paylaşmaya ve onu dinlemeye ve anlamaya çalışın. Ayrıca boşanma süreci başladığında onları mahkeme ortamından uzak tutmalı ve taraf tutmak zorunda bırakmamalısınız. Eşler çocukları ile ilgili kararlarda bir araya gelebilmeli. Çocuğunuzu eski eşinizi cezalandırmak için kullanmamalısınız.
Çocuklarınıza davranışlarınızla ve sözel olarak onları çok sevdiğinizi belirtin.
Bütün bunlara ek olarak kendinizin ve çocuğunuzun boşanmadan kaynaklanan sorunlarla başa çıkmanız için bir uzmandan yardım almanız en doğru davranıştır.
Tabii ki kimse evlenirken boşanmayı düşünmüyor.Ama eğer iki yetişkin insan birbiriyle anlaşamıyorsa; evlilik bir kabusa dönüşüyorsa ve ruh sağlıkları bozuluyorsa nasıl evlilik kararı alınıyorsa;boşanma kararı da alınabilir.Yeter ki bu olayı dram haline dönüştürmemelisin.Hem kendine hem de çevrendeki insanlara zarar vermeden bunu gerçekleştirebilirsin.Tabii bunun için bir uzmandan da yardım alabilirsiniz.Genel de en son çare olarak uzmana başvuruluyor ama bir şeylerin ters gittiğini anladığınızda bunu yapsanız belki de evliliğiniz kurtulabilir.Yine de buna rağmen evliliğe son vermeyi düşünüyorsanız…
Boşanma her şeyin sonu demek değil. Onunla evlenerek yaşamınıza girmesine izin verdiyseniz onu yaşamınızdan çıkarıp atmak da sizin elinizdedir. Zorla bir şeyleri sürdürmeye; iteleyerek devam ettirmeye ya da çocukları bahane etmeye gerek yok.Tabii ki hemen boşanın demiyorum ama bütün çabalara rağmen devam etmiyorsa sonlandırmak en iyisi. Sevgi;saygı ve güvenin olmadığı bir ortamda çocuğun büyümesi daha çok problem yaratır.Karı koca arasındaki çatışmaların çocuğa aktarılması onda kaygı ve gerilim yaratır.İşte aynı annesi ya da babası gibi ifadeler kullanmak onun olumsuz davranışlarını bu şekilde değerlendirmek;diğer tarafı kötülemek çocuğun ruh sağlığının bozulmasına ve çocuğun kendini suçlu hissetmesine sebep olur.Bu da onun özgüven sorunu yaşamasına neden olur.Çocuğu herkes kendi tarafına çekmeye çalışır;çocuğu kendi tarafına çekmek için ona çok fazla ödün verir;armağanlar alır.çocuk bir tarafa sevgiyle bağlanır.Diğer taraftan kopar.Bu da çocuğun kişiliğinin gelişmesinde olumsuz ve kalıcı izler bırakır.
Bazen de eşler boşandıktan sonra kendileriyle kalan çocukları karşı taraftan öç almak için kullanır.
Boşanma sırasında çocuğun ruh sağlığının korunması önemli bir sorun. Boşanma öncesi ve sonrasında çocuklar bu tartışmaların dışında tutulmalıdır. Boşanma kararı alınmışsa bunu çocuğa birlikte anlatmak gerekir. Bu durumda çocuğun kendisinin sorumlu olmadığını belirtilmeli. Boşanmanın anasız ya da babasız kalmak anlamına gelmediği açıklanmalı; istediği zaman kendilerini görebileceği söylenmeli.Çocuk öç almak için kullanılmamalı;taraf tutmaya zorlanmamalı.Karşı taraf olumsuz şekilde anlatılmamalı ve suçlayıcı konuşmalar yapılmamalı.
Boşanmaları engelleyemiyorsak bu durumu zarar görmeden ve çevremize zarar vermeden yapmalıyız. Tabii her şeyden önemlisi evlenmeden önce kendimizi tanımalı; evlilikten beklentilerimizi belirlemeliyiz. Bu da ayrı bir tartışma konusu…
Boşanma bir evliliğin sona erişinin hukuksal tanımıdır. Psikolojik açıdan ele alındığında aile bütünlüğünün bozulması ve bütün aile bireylerini olumsuz etkileyen karmaşık bir olgudur.
Boşanma bir evliliğin sona erişinin hukuksal tanımıdır. Psikolojik açıdan ele alındığında aile bütünlüğünün bozulması ve bütün aile bireylerini olumsuz etkileyen karmaşık bir olgudur.
Evlilik bir seçim olduğuna göre evliliği sonlandırmak da bir seçimdir. Eşler birbirleri ile iletişim kurmakta zorlandıklarında; paylaşım azaldığında; başka biri ile birlikteliğe karar verdiklerinde vb. nedenlerle boşanmayı isteyebilir. Boşanma olayı; buna karar veren erişkinlerde bile ruhsal sorunlara yol açmakla beraber bu durum çocuklarda daha da karmaşık bir hale dönüşebilir.
Pek çok kişinin evliliğini çocuklarını düşündüğü için sonlandırmak istemediğini duyuyoruz. Bana göre; sürekli kavga gürültünün olduğu bir aile ortamında yaşamak çocukların gelişimlerini ve ruhsal durumunu daha da olumsuz etkileyebilir. Tabii ki her çatışmada ve olumsuz durumda boşanma olsun demek istemiyorum; ama hiçbir çıkar yol yoksa boşanmak kaçınılmazdır. Ancak bu olayı dramatize edip; işin içinden çıkılamaz bir hale dönüştürmemek gerekir.
Eşler boşanma kararı aldıktan sonra bu durumu birlikte çocukları ile paylaşmalı. Zor olsa bile çocukların önünde sakin görünmeye ve kontrolü kaybetmemeye çalışmalıdır. Eğer eşler kendilerinden emin görünür ve tutarlı konuşurlarsa; çocuklar üzülseler bile durumu daha kolay kabul edeceklerdir. Şunu unutmamak gerek; eşler birbirinden boşanabilir; ancak çocuklarından boşanamazlar.
Boşanmış anne babalara sahip olmak ya da boşanmış bir ailenin üyesi olmak kendi başına zararlı değildir. Önemli olan; aile üyeleri arasındaki ilişkilerin ve aile hayatının kalitesidir. Çocukların ayrılma ve boşanmaya gösterdikleri tepki büyük ölçüde eşlerin birbirlerine tepkilerine bağlıdır. Çocuğun en az zararla bu olayı atlatmasını sağlamak gerekir.
Boşanma kararı alındıysa bu durumu çocuklardan saklamamak en doğru yoldur. Eşlerden biri hiçbir açıklama yapmadan evden ayrılırsa çocuk reddedildiğini ve istenmediğini düşünebilir ve her şeyin sorumlusu olarak kendini görebilir. Onlarla konuşurken eşinizle aranızdaki sorunlardan ve ayrılma kararınızdan onların sorumlu olmadıklarını belirtin. Çocukların önünde mutsuz görünmemeye ve kontrolünüzü kaybetmemeye çalışın. Sorulara açık ve net cevaplar vermeye ve birbirinizi suçlamamaya çalışın. Ayrıca istediği zaman evden ayrılan ebeveyni görebileceği belirtilmeli.
Çocukların ruhsal olarak sağlıklı gelişebilmeleri ve insanlarla kalıcı ve sevgi dolu ilişkiler kurabilmeleri onların hayatlarındaki en önemli kişilere anne babalarına yakın olmalarına bağlıdır. Eşler boşanma döneminde öfke; kırgınlık; küçümsenme ve suçluluk duygularını bir arada yaşarlar; ancak çocukları bunlardan uzak tutmak gerekir.
Çocuklarınızın boşanmanıza uyum sağlamalarına yardım etmek için atacağınız ilk adım yapmanız gereken şeylerin bilincine varmaktır.
- Ailenizin kendine özgü koşulları içerisinde ayrı yaşama ve boşanmanın ne anlama geldiğini çocuklarınızın anlamalarını sağlamak;
- Çocuklarınıza yaşlarına uygun biçimde boşanmanın onları nasıl etkileyeceğini somut ifadelerle açıklamak;
- Çocuklarınızı her zaman sevileceklerine ve en iyi şekilde bakılacaklarına inandırmak ve bu yönde davranmak;
- Çocukları diğer ebeveyn ile mutlu ve sıcak bir ilişki sürdürmek için cesaretlendirmek ve bunun için elinizden geleni yapmak;
- Eski eşinizle ilişkiyi mümkün olduğu kadar sorunsuz sürdürmek. Bu mümkün değilse; sorunları çocuklara yansıtmamak;
- Çocuklarla ilgili konularda eski eşinizle işbirliği yapmak;
- Çocuklarınızın sizin için önemli ve değerli varlıklar olduğunu hissetmelerini sağlamak;
- Hayatlarındaki başka insanlardan ve uzmanlardan yardım ve rehberlik istemeleri için çocuklarınıza yardım etmek.
Boşanmalar o kadar yaygınlaştı ki; mutlu bir aile yaşamı olan çocuklar bile en yakın arkadaşlarının anne babası gibi; kendi anne babalarının da boşanacağı endişesini taşımaktadır.
Çocuğunuza yardımcı olmak istiyorsanız; çocuğunuzun duygu ve düşüncelerini paylaşmaya ve onu dinlemeye ve anlamaya çalışın. Ayrıca boşanma süreci başladığında onları mahkeme ortamından uzak tutmalı ve taraf tutmak zorunda bırakmamalısınız. Eşler çocukları ile ilgili kararlarda bir araya gelebilmeli. Çocuğunuzu eski eşinizi cezalandırmak için kullanmamalısınız.
Çocuklarınıza davranışlarınızla ve sözel olarak onları çok sevdiğinizi belirtin.
Bütün bunlara ek olarak kendinizin ve çocuğunuzun boşanmadan kaynaklanan sorunlarla başa çıkmanız için bir uzmandan yardım almanız en doğru davranıştır.