Çocuklarımızın elbette sağlıklı; iyi anlaşan; birbirine karşı sevgi; güven; saygı gibi olumlu duygular besleyebilen; birbirinin ihtiyaçlarına; beklentilerine duyarlı; anlamaya çalışan çatışmalarını sağlıklı iletişim ile çözebilen ebeveynler ile büyümeleri ideal olanıdır. Ancak hayat bize her zaman ideali sunmadığı gibi biz de çocuklarımıza en ideal ortamı sunamayabiliriz.Ebeveynlerin mutsuzluktan; birbirlerine ve çevreye her zaman saldırmaya hazır bekledikleri çatışmalı; karşılıklı beklentilerin karşılanmayıp bireyleri mutsuz; öfkeli yaptığı bir evliliğin; çocuklara verdiği zararı görmezden gelenleri; sözde ‘onların mutluluğu’ için boşanmaya cesaret gösteremeyenleri ve onların semptom çıkaran çocuklarını da sıklıkla görmekteyiz.

Örnek..Evliliklerinde kriz yaşayan bireyler; evliliğin zora girdiği anda kesip atmaya çalışarak boşanmaya karar vermemeli elbette. Güzel başlayan; emek sarf edilen; üzerine hayaller ve hayatlar kurulan beraberliğin; evliliğin devamı için çaba göstermek gerektiği herkesçe bilinmeli; kabullenilmelidir.Ancak; boşanmak da her zaman sanıldığı kadar zararlı ve çocuğu mutsuz eden bir durum değildir!Ebeveynler anlaşarak; çatışmasız boşanıyorsa; sonrasında da çocuğun sorumluluğunu eşit paylaşabiliyorsa; çocuğu da evlilikle beraber terk etmiyorlarsa; birbirlerinin hayatını kolaylaştırmaya çaba gösteriyorlarsa; çocuk ayrılığın yasını yaşayıp atlatır ve hayatına sağlıklı bir şekilde devam edebilir.En büyük sıkıntıyı; boşanmalarına rağmen çatışmalarını çocukları üzerinden sürdüren; birbirlerini tam anlamıyla bırakamayan bireyler ve çocuklarında görürüz.Anneyle beraber çocuğunu da bırakan; unutan; aramayan; sormayan babalar…Babaya kızdığı için çocuğu babasına öfkelendiren; çocuğunun babasına ihtiyacı olduğunu unutup; görüşmesini engelleyen; kendi hayatına devam edemeyen depresif anneler…Boşandığı halde eski eşlerinin hayatına saygı göstermeyen; devam etmelerini engellemeye çalışan çocukların da sürekli kafalarını karıştıran eski eşler..Eski damadına; gelinine öfkeli; yapılanları; olayları çocuğun yanında paylaşmaktan çekinmeyen anneanneler; babaanneler; dedeler…Boşanmanın çocuğu ille de mutsuz edecek bir durum olduğuna inanan; bireylerin hayatlarını yeniden kurma özgürlüğünün olmadığına inanlar…İşte asıl; boşanmanın çocuk üzerinde olumsuz etki bırakmasına farkında olmadan sebep olanlardır.
Ayrıca sıklıkla gördüğümüz senaryolar ve sonuçlarını örneklendirirsek:
• Boşanma sırasında ki sert ve ayarsız tartışmaların çocukların yanında yapılması; boşanma sonrası çocuğa unutamayacağı travmatik anılar kazandırabilir.
• Çocuğun biricik annesine-babasına olan olumsuz duyguların; çocuğu destekçi haline getirip onlarla paylaşmak çocuklara kaldıramayacakları yükler sağlar ve depresyon; anksiyete bozuklukları gibi psikiyatrik problemlere sebep olabilir. 
• Hayattaki en güvendiği insan olan annesi-babasının yaptığı tüm hataları onlarla paylaşma sonrası hayatta kimseye güvenemeyeceklerini öğrenebilirler ve çocukluklarından itibaren dünya onlar için katlanılmaz bir yer haline gelebilir. 
• Babasının; annesinin sesini duymamak; muhattap olmamak için çocukla da görüşülmediğinde çocuk ebeveyni tarafından terk edilmiş hissedebilir; terk edilmeye duyarlı hale gelebilir; bunu bir daha yaşamamak için de kimseye bağlanamayabilir; güvenemeyebilir. 
Boşanmak elbet ilk ve en sevilesi çözüm değil; ancak mutsuz anne ve/veya mutsuz babanın varlığında mutlu çocuktan bahsetmek mümkün değil. 
Her durumda ayrılığı sağlıklı yönetmek; çocuğun belki farkında olmadığımız; bizimle paylaşamadığı yanlış inanışlarını; düşüncelerini çözmek; engellemek için 
profesyonel yardım almak bu dönemde önemli.   

Sayfa içeriği sadece bilgilendirme amaçlıdır; tanı ve tedavi için mutlaka doktorunuza başvurunuz.