Sorumluluk aldınız ve bireysel/“ben merkezli” yaşamınız yerine evlilik kurumunu/“biz olmayı” tercih ettiniz. Bir sonraki aşamada birçok özgürlüklerinizden vazgeçtiniz ve anne/baba olmayı istediniz: bir idiniz iki oldunuz; iki idiniz üç/dört… oldunuz. Ömür takviminde ilerledikçe size emanet edilen figürler (eşiniz; çocuğunuz; aileniz; çalışanlarınız; temsil ettikleriniz…) arttıkça sorumluluklarınız arttı.

Eş bir emanettir. Eşini yok sayarak “ben ne dersem o olur” tarzı yaklaşımlar sergilemek; evlilik kurumunun ruhuna aykırıdır. Eşine karşı aile içi şiddet uygulayan; zulmeden ve ona gereken değeri vermeyen kişinin durumu ne acıdır: bu olumsuz davranışlar bumerang gibidir; döner yapan kişiye zarar verir.

Anne/baba; çocuğu ergenlik dönemine kavuşana ve bu badireli dönemi atlatana kadar ondan sorumludur. Doğumundan beri masum olan çocuğu; ergenlik sonrası şiddete eğilimli oluyorsa; çalıyorsa; yalan söylüyorsa; insanların yaka silktiği bir kişi oluyorsa; tecavüz ediyorsa ve adam öldürüyorsa… anne/babanın kara kara düşünmeleri gerekir ki kendi günahları ile yüzleşebilsinler. “Rüzgâr eken fırtına biçer”: eşini döven babanın çocuğu; minibüsündeki masuma tecavüz eder; bıçaklar; yakar. Sonuçta o çocuğun babası; fırlattığı bumeranga hedef olur da her iki dünyada bedbaht olur.

İşveren çalışanlarından ve seçimle bir yerlere gelmiş yönetici de temsil ettiği insanlardan sorumludur. Kişi var olduğu günlerde saltanat sürer; yok olduğunda ise vermekte zorlanacağı hesaplarla baş başa kalır da ona kimsecikler yardımcı olamaz.

Unutmamalı ki; “hepiniz çobansınız ve hepiniz elinin altındakilerden sorumlusunuz”.

Sayfa içeriği sadece bilgilendirme amaçlıdır; tanı ve tedavi için mutlaka doktorunuza başvurunuz.