Bir Gün…

Hep verdik; veriyoruz. Çünkü bize küçükken vermeyi; paylaşmayı; verdikçe çoğalacağı öğretildi.

Ve bir gün…

Büyüdük.

Yine verdik. Hayatımıza dahil olmak istediler izin verdik. Sonra defa şans istediler; o şansların heba olacağını bilmemize rağmen yine verdik. Kırıldık fakat kırmadık; canımız yandı yakamadık ve her defasında darbe yedik.

Sonra anladık ki bazı şeyler; bazı kişilere bazen boşunadır.

Ne kadar anlatırsan o kadar kafan karışır. Ne kadar konuşursan konuş bir o kadar anlaşılmazsın. Hatta üstüne üstlük yanlış anlaşılırsın.

İşte; bazen bazı insanlara karşı çığlık çığlığa susmak lazım!

Sevmeyi; değer vermeyi bilmeyen; kötü olmayı tercih eden ve öğrenmek istemeyen insanlara sevmeyi öğretme!

Yoksa bu hikayenin sonunda sen ‘sevmeyi’ unutursun.

İşin özü ne mi?

Bir gün…

Sevgiyle çoğalır her sevgi.

Sayfa içeriği sadece bilgilendirme amaçlıdır; tanı ve tedavi için mutlaka doktorunuza başvurunuz.