Gerçek kendilik; çocuğun ilk üç yılı boyunca ortaya çıkmaya başlayan kendiliğinin anne-babası tarafından biricik özelliklerini anlama ve bunlara olumlu ve destekleyici bir tavırla tepki vermesiyle gelişmeye başlar. Anne ve babasının çocuğunu tanımaya ve anlamaya çalışması; onun doğuştan getirdiği mizacına saygı göstermesi; kendine özgülüğünü kabul etmesi; çocuğun gerçek kendiliğinin ortaya çıkmasını sağlar. Çocuğun gerçeklikle olan deneysel ve keşfe dayalı kendilik iddiasında bulunmasını sağlayacak maceraları sırasında; bireyleşmesini ifade eden kendine özgü stil ve tavrı cesaretlendirilmelidir. Örneğin; bir çocuk oyun oynarken arabayı uçurmayı tercih ediyorsa; bunu kabul edebilmek ve “Araba uçurulmaz; yerde sürülür.” diyerek onu düzeltmemek gibi. Gerçek kendiliğin gelişimi; çocuğun doğuştan getirdiği genetik yapılar; sevgi ve ilgi gösteren anne-babası ile etkileşiminden ve çevresiyle başa çıkabilme becerisinden oluşur.

Masterson’a göre; ayrılma-bireyleşme evresinde (18-36 aylar arasında) çocuğun annesini ve babasını duygusal olarak hem iyi; hem kötü yönleriyle bir bütün olarak algılama ve inceleme; karşılaşılan hayal kırıklıklarına rağmen ilişkisini sürdürebilme ve annesinin yokluğunda bile onun imgesini koruyabilme kapasitesi gelişmeye başlar. Ergenliğin sonuna kadar kendilik kapasitesi gelişmeye devam eder. Bu gelişen kendilik kapasitesi; duygulanım spontanlığı ve canlılığı; kendilik aktivasyonu; kendilik saygısının sürdürülmesi; acı veren duygulanımları yatıştırmak ; kararlılık; yaratıcılık ve yakınlıktan oluşur. Gerçek kendilik; yaşamın ilerleyen zamanlarında değişikliklere açık olmayı sürdürür.

Bu dönemdeki ebeveyn işlevlerindeki başarısızlıklar; kendiliğin gelişiminde bozukluklara neden olabilir ve sahte kendilik gelişebilir. Örneğin; aşırı koruyucu; müdahaleci; eleştirel; aşırı kuralcı; cezalandırıcı; baskıcı; ihmalkar veya başarı beklentili ebeveyn yaklaşımları; çocuğun gerçek kendiliğinin gelişiminin engellenmesine yol açabilir. Kişilik bozukluklarının tedavisinde; bu ebeveyn yaklaşımlarının yol açtığı yıkımların farkına vararak; kişinin gerçek kendiliğini keşfetmesi sağlanır.

Kişiler terapiye kendilerini iyi hissetmek için gelirler. Bugüne kadar yaşadıkları olumsuz deneyimlerden etkilenmemek için savunma mekanizmaları geliştirirler. Bu savunmalar aşırı madde kullanımı; uygunsuz cinsel yaşantılar; bilgisayar veya kumar bağımlılığı; aşırı yeme; aşırı uyuma; öfke konrolsüzlüğü gibi eyleme vurmalar şeklinde ortaya çıkabilir. Bunların dışında kişiler duyguları bastırma; gerçeği inkar etme; aşırı mantıksallaştırma; kaçınma; yön değiştirme gibi savunma mekanizmalarından birini veya birden fazlasını kullanabilirler. Ancak; terapi sürecinin bir hedefi olan savunma mekanizmalarını kişinin fark edip; duygularıyla yüzleşmeye başlamasıyla da; kişinin bugüne kadar kaçtığı depresyon ortaya çıkar. Kişiler genellikle değersizlik; yalnızlık; boşluk; umutsuzluk; çaresizlik ve yetersizlik duygularıyla başa çıkamayacaklarını hissettikleri için savunma mekanizmaları geliştirirler.

   Gerçek kendiliğini ortaya koyma düşüncesi o kişiyi heyecanlandırabilir ama aynı zamanda kaygılandırabilir. Örneğin; kişinin aslında yapmak istediği; ailesinden ayrı evde yaşamak olabilir. Ama bunları yapmak istediğinde kendi yetersizlik duyguları ortaya çıkabilir ve eve çıkmaktan kaçınabilir. Gerçek kendiliğini bulma sürecinde git-gel yaşayabilir. Örneğin; kişi ayrı eve çıkabildiğinde mutlu olur; hayattan zevk alır ama dünyayla tek başına yüzleşmekten kaçınabilir. Ya da bu kişi evden uzak kaldığında daha mutlu olduğunu keşfetmesine rağmen; bazen eve geri dönmek isteyebilir. Kişinin sorumluluk alarak  kendi istediğini yapması gerçek kendiliğini ortaya koyması demektir. Önemli olan; kişinin savunmacı sahte kendiliğini durdurup; kaygı hissetmesine rağmen kendi istediğini yapma cesareti gösterebilmesidir.

      Kişinin kendisine gerçek kendiliğini keşfetme şansını vermesi; mutlu bir yaşam sürmesi için çok önemlidir.

Sayfa içeriği sadece bilgilendirme amaçlıdır; tanı ve tedavi için mutlaka doktorunuza başvurunuz.