Yakartop; çocukluğumuzun unutulmaz oyunlarındandı. Ne büyük haz alırdık ortada iken topu tuttuğumuzda; can kazanırdık; her can kazandığımızda oyunda kalış süremiz uzardı. Maalesef gerçek hayatta can kazanmak; ömrü uzatmak mümkün değil. Kedi için söylenen “dokuz canlı olma” özelliği de insan için geçerli değil.

Tek canımız var. Ne zaman; nerede; nasıl can vereceğimizi? bilmiyoruz. Bilme şansına sahip olduğumuz ve üzerinde düşünmemiz gereken tek soru var: ne için can vereceğiz? Canımızı feda ettiğimiz şey; her ne ise ona göre ya şerefle/övgüyle hatırlanıyoruz ya da bir hiç olup unutuluyoruz.

Kutsallar için can verdiğimizde; tarihe adımız kazınıyor; şehitlik makamıyla ölümsüz oluyoruz. Davamız ve inançlarımız için can verirsek; aynı yola baş koyanlar tarafından unutulmuyor; yâd ediliyoruz. Doğum anında can veren bir anne veya evine helal lokma götürmek için çalışırken can veren bir baba isek hayırla hatırlanıyoruz. Vazifemiz başında; kendimizi topluma adayan ve gerçekten emek verip alın teri döken biri olarak can verirsek; toplum nezdinde sevilen; hürmet edilen biri olarak kalıyoruz. Her bir örnekteki kişilerin isimleri; bir sonraki kuşağa aktarılıyor ve dua kapıları onlar için hep açık kalıyor.

Ya inandığı ile dertlenerek ya da “bana ne!” diyerek; ya hizmet vererek ya da suiistimal ederek; ya hak gözeterek ya da hak yiyerek; ya mazlum olarak ya da zulmederek; ya sevilerek ya da yaka silkilerek; ya dua alarak ya da bela okunarak; ya herkes tarafından örnek gösterilerek ya da kimsenin bilmediği bir hiç olarak… can verebiliriz.

Tercih bizim!

Sayfa içeriği sadece bilgilendirme amaçlıdır; tanı ve tedavi için mutlaka doktorunuza başvurunuz.