Heyhat! Yaşım kırkı geçti. Fiziksel yapıda deformasyon başladı; haz alma ve hayata karşı hırslı olma azaldı. Beklenti çıtası kademeli olarak düştü. Nerede tıp diplomasını almak için sabreden; evlilik tarihi için heyecanlanan; kızının doğumunda baba olduğunu duymak için ameliyathanenin kapısında dokuz doğuran yirmili yaşlarım? İdealleri olan; hedefler koyan; şartları zorlayan bana ne oldu?

İnanır mısınız? Leb-i derya villası olana; lüks aracında seyahat edene; şan-şöhret-makam sahibine… özenti içinde değilim. Zira yeterli düzeyde eve; arabaya; makama… sahip olabildim. Aslında yıllardır bildiğim “…ihtiyarlık gelip çatmadan evvel gençliğin; hastalıktan evvel sıhhatin; meşguliyetten evvel boş zamanın… kıymetini bilme ve hakkını verme” düsturunun önemine yeni vakıf oldum. Yolda koşarken diz sorunu yaşamayan; akciğerleri mükemmel olduğu için solunumda zorlanmayan; kendini yetiştirmek için fazlaca boş vakti bulunan… gençlere özeniyorum. Maalesef tüm bunlar “alınır satılır değil!”.

Geriye “… fakir düşmeden evvel varlıklı olmanın; ölüm gelmeden evvel hayatın kıymetini bilme ve hakkını verme” kaldı. Varken vermeyi; yaşarken mutlak gerçeğe hazırlanmayı başarabilene aşk olsun; çünkü onlar da “alınır satılır değil”.

Elbette; önümüzde bize rol model olabilecek güzel insanlar var. Yeter ki “kıymet bilme ve hakkını verme” konusunda düşünelim ve örnekler üzerinden eyleme geçelim.

Sayfa içeriği sadece bilgilendirme amaçlıdır; tanı ve tedavi için mutlaka doktorunuza başvurunuz.