Oyun çocuğu olarak da adlandırdığımız 1-5 yaş arası dönemde; bağımsız birer birey olmaya yakın çevrelerini gözlemleyerek hatta taklit ederek başlarlar. 
Yaşam boyu görülen beslenme alışkanlıklarının temellerinin oluştuğu bu dönemde; iyi bir beslenme alışkanlığı kazandırılmasın da aile büyüklerinin ve bakıcılarının uyumlu ve tutarlı davranışları önemli yer tutmaktadır.
Çocuğun rahat oturabildiği masa eline ve ağzına uygun büyüklükte ilgisini çekebilecek eğlenceli kaşık çatal ve tabaklar kullanılarak tüm aile bireyleriyle belirle saatlerde sofra başına geçilerek düzenli yeme alışkanlığı kazandırılmalıdır. 
Çocuklar sadece açlıklarını giderecek kadar yemeye ihtiyaç duyarlar. Porsiyonları çocuğun gereksinimine göre;  yetişkinlerin 1/4’ü ile 1/3’ü kadar olmalıdır. Yemek için yeterli zaman verilmelidir ancak bu sürenin yarım saatten fazla uzamasına izin verilmemelidir.  Doyduklarını söylediklerinde veya yemekle oynamaya başladıklarında sofradan kalkmalarına izin vermek çocuğun bir sonraki öğün sofraya aynı istekle oturmasını sağlayacaktır.  
Bağımsızlığını ifade etmeye çalışan ve kendi zevklerini geliştirmeye başlayan çocuğun; geçici olarak bir yiyeceğe düşkünlüğü veya reddetmesi bu dönemde karşılaşılan başlıca sorunlardandır ve normal gelişim süreci olarak görülür. Yemeğin kokusu lezzeti görünümü yeme isteklerini etkiler. Besinlere karşı tavır koymaya başladıkları bu dönemde en az sebzeleri severler. Bazen elleriyle yemeği tercih ettikleri düşünülerek pişirilen yiyecekler parlak ve eğlenceli şekillerde sunularak kolaylıkla tüketilmeleri sağlanabilir. Ancak çocuğu yemesi için zorlamak durumu kötüleştireceğinden 20 dakika geçmesine rağmen tüketilmeyen besinler önünden kaldırılmalı reddedilen besinler bir süre sonra farklı pişirme teknikleriyle ve sunumla tekrar denenmelidir.
Yiyeceğin reddedilmesi anne babaya karşı güçlü bir silahtır. Pazarlık korkutma ödüllendirme kıyaslama televizyon karşısında veya oyun esnasında beslenme gibi yöntemler yerine sağlıklı çocuğun birkaç öğün yeterince yemek yememesini sorun haline getirmemeli çocuğun acıkıp yemek istemesini beklemeliyiz. Grup halinde ve yaşıtlarıyla yemek yemek özellikle seçici çocuklarda olumlu yeme davranışının gelişmesine yardımcı olacaktır.
Çocuklar açlığa dayanıklı olmadıklarından düzenli yemek saatleri bulunmadığında daha çok abur cubur tüketme ve atıştırma eğiliminde olurlar. Ara öğünler öğün yerini almamalı   ana öğünle arasından en az 2 saat bulunacak şekilde ve tamamlayıcı nitelikte olmalıdır. Ana öğünlerde yetersiz kalındığı düşünülen besin grupları renk ve koku olarak çocuğa çekici kılınarak sunulmalıdır. Atıştırmalıklarda yasaklanmış besin kavramı çocuğun o besini daha çok arzu etmesine neden olacaktır. Dondurma şeker çikolata vb. besinlerin her gün yerine belirli zaman aralıklarında tüketilebilecek besinler olduğu sık sık vurgulanıp ebeveynlerin ve bakıcıların buna uygun tutarlı hareket etmesi gerekmektedir.   
Bu çağda büyüme gelişme ve hareketlilikle yüksek enerji harcaması bulunmaktadır; ancak ‘büyüme çağında daha çok yesin’ yaklaşımı doğru değildir. Çocuğun beslenmesi doğru protein karbonhidrat ve yağ oranından oluşmalıdır. Doğal olmayan işlenmiş ve katkılı gıdaların tüketimin arttığı taze sebze meyve ve tencere yemeklerinin tüketiminde de belirgin azalma olmuştur. Bu dönemde kahvaltı alışkanlığı kazandırılması çocuklara su içmenin öğretilmesi çok sevdikleri karbonhidratlı besinleri miktarına dikkat edilerek tam buğday ekmeği makarnası bulgur gibi seçimlerle karşılanması yaşam boyu peşlerinden gelen sağlıklı alışkanlıkları kazanmalarını sağlayacaktır.  Daha bol sebze ve meyve tüketimi ve ev yapımı ürünler çocukları işlenmiş gıdalardan ve abur cuburlardan uzak tutacaktır. Sağlıklı beslenme alışkanlıklarının yanı sıra; yetişkinlik için temel olan pek çok alışkanlığın kazanıldığı bu dönemde; yaşlarına ve beden yapılarına uygun egzersizlerle düzenli spor alışkanlıklarının kazandırılması gerekmektedir.